Niedawny raport w National Geographic opisuje, w jaki sposób międzynarodowe grupy badawcze próbują zaprojektować „samorozsiewające się” genetycznie zmodyfikowane szczepionki, które mogą przenosić się z populacji zaszczepionych do niezaszczepionych. Media głównego nurtu poświęciły tej metodzie niewiele uwagi, jednak niesie ona ze sobą długoterminowe ryzyko, które jest w zasadzie zarówno nieprzewidywalne, jak i nieodwracalne.

Eksperymenty przeprowadzane w rzekomym celu powstrzymania dzikich zwierząt przed rozprzestrzenianiem się wirusa Eboli, wścieklizny i innych niebezpiecznych wirusów, mają rzekomo zapobiec przyszłym globalnym pandemiom poprzez uniemożliwienie przenoszenia patogenów ze zwierząt na ludzi. Ponieważ zwierzęta żyjące na wolności są trudne do zaszczepienia w dużych ilościach, celem tej technologii jest opracowanie szczepionek, które po podaniu małym grupom zwierząt szybko i łatwo rozprzestrzeniałyby się na inne zwierzęta.

Niezależni naukowcy nie są bynajmniej przekonani o słuszności tego pomysłu. Jonas Sandbrink, naukowiec zajmujący się bezpieczeństwem biologicznym na Uniwersytecie Oksfordzkim w Wielkiej Brytanii, wyraził szczególne obawy. „Kiedy już wprowadzisz coś zaprojektowanego i dającego się przenosić w naturę, nie wiesz, co się z tym stanie i dokąd trafi” – mówi. “Nawet jeśli zaczniesz od wprowadzenia tego do populacji zwierząt, część elementów genetycznych może trafić z powrotem do ludzi“.

Choć na razie twierdzi się, że takie szczepionki nigdy nie zostałyby celowo podane ludziom, doświadczenie ostatnich dwóch lat nauczyło nas, że działania, które kiedyś wydawały się nie do pomyślenia, takie jak narzucanie drakońskich blokad i obowiązkowe stosowanie eksperymentalnych szczepionek opartych na genach, szybko stały się standardowymi działaniami rządów w zakresie zdrowia publicznego w odpowiedzi na pandemię COVID-19. W sytuacji, gdy autorytarne formy rządów wydają się coraz powszechniejsze, wiara w to, że samorozprzestrzeniające się szczepionki nigdy nie zostaną zastosowane u ludzi, byłaby oczywiście naiwnością.

Co więcej, biorąc pod uwagę fakt, że “oficjalne” wyjaśnienie pojawienia się COVID-19 zakłada, że wirus SARS-CoV-2 rzekomo przedostał się do ludzi z (nieznanego) zwierzęcia, logika podpowiada, że organy regulacyjne nie mogą wykluczyć, że oparta na wirusie szczepionka samorozprzestrzeniająca się, podawana zwierzętom, może w podobny sposób przedostać się do ludzi. Nikt też nie może mieć pewności, że uwolnienie takiej szczepionki do środowiska naturalnego nie uruchomi nieoczekiwanego łańcucha zdarzeń powodujących katastrofalne skutki w wielu ekosystemach.

Należy także rozważyć pewne fundamentalne kwestie prawne, ponieważ po zastosowaniu szczepionek samorozprzestrzeniających się opartych na wirusach nie byłoby możliwe ich ograniczenie w granicach danego kraju. W związku z tym kraje sprzeciwiające się ich stosowaniu mogą w końcu odczuć ich skutki. Szczepionka zastosowana w jednym kraju mogłaby z łatwością wpłynąć na całe kontynenty.

Niemniej jednak, pomimo nieobliczalnego ryzyka, jakie niesie ze sobą ta technologia, National Geographic donosi, że eksperymenty terenowe polegające na szczepieniu zwierząt szczepionką samorozprzestrzeniającą się przeciwko wirusowi Lassa, mają się rozpocząć jeszcze w tym roku. Politycy i decydenci muszą zdać sobie sprawę z potencjalnych zagrożeń związanych z tą niepokojącą technologią, zanim będzie za późno.

Polecam również artykuł: “7 najbardziej obrzydliwych składników używanych do produkcji szczepionek.”

Źródło: https://www.dr-rath-foundation.org/2022/04/scientists-attempting-to-design-self-spreading-vaccines-that-can-jump-from-vaccinated-to-unvaccinated-populations