Ukrywane fakty dotyczące odry oraz szczepień przeciw odrze

Istnieją fakty dotyczące historii odry, które nie są przekazywane przez urzędników zdrowia publicznego, lekarzy oraz główne media.

“Od ponad 100 lat istnieje silny związek niedoboru witaminy A i niekorzystnymi skutkami odry, zwłaszcza u małych dzieci. Czy nie nadszedł już czas, aby środowisko medyczne uznało, że każde dziecko z powikłaniami odry powinno otrzymać witaminę A? Jeśli nie, to czego nauczyła nas historia?”- Adrianne Bendich, 1992

Odra – to wysoce zakaźna choroba, której obecnie nie wiele poświęca się uwagi. W końcu 50 lat temu opracowano szczepionkę, która „pokonała” ten problem. Ale pomimo tego, że szczepionka przeciwko odrze istnieje już tak długo, odra nadal uważana jest przez władze zdrowotne za główne zagrożenie.

Każdy, kto kwestionuje skuteczność szczepionek przeciwko odrze lub przeciwko jakiejkolwiek szczepionce, jest wyśmiewany lub atakowany, bo ich wartość potwierdza nauka. Zwolennicy szczepień twierdzą, że tylko wariaci mogą ją kwestionować.

Istnieją jednak fakty dotyczące historii odry, które pokazują coś zupełnie innego, niż to o czym słyszymy od urzędników zdrowia publicznego, lekarzy oraz z głównych mediów.

1. Śmiertelność z powodu odry spadła o prawie 100% zanim wprowadzono szczepionkę przeciw niej

W XIX wieku odra była znaczącą przyczyną śmierci. Epidemie występowały co kilka lat, powodując duży napływ dzieci do okolicznych oddziałów szpitalnych. W Glasgow w latach 1807-1812 odra była przyczyną 11% wszystkich zgonów. Od połowy do końca XIX wieku liczba zgonów spowodowanych wszystkimi chorobami zakaźnymi, w tym odrą, zaczęła spadać. W latach trzydziestych XX wieku w Anglii i Stanach Zjednoczonych ryzyko śmierci na odrę spadło do 1-2 procent.

Szczepionka z zabitym wirusem odry weszła do użytku w Stanach Zjednoczonych w 1963 roku. O czym możesz nie wiedzieć, to fakt, że w 1963 roku śmiertelność z powodu odry w USA spadła już o około 98%.

Współczynnik umieralności na odrę w Stanach Zjednoczonych od 1900 do 1987 roku. — **Śmiertelność z powodu odry w USA w latach 1900-1987.**

W niektórych stanach na terenie Nowej Anglii (region Stanów Zjednoczonych) w ogóle nie było zgonów na odrę. W ciągu roku w całej Nowej Anglii (Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Rhode Island i Connecticut) odnotowano tylko 5 zgonów związanych z odrą. Zgony z powodu astmy wystąpiły 56 razy częściej, z powodu wypadków – 935 razy, wypadków samochodowych – 323 razy, innych wypadków – 612 razy, choroby serca – 9560 razy.

W Anglii szczepionka przeciwko odrze wprowadzona została w 1968 roku. W tym czasie zgony na odrę były niezwykle rzadkie. Rzeczywista śmiertelność z powodu odry w Anglii spadła o prawie pełne 100%.

Śmiertelność na odrę w Anglii i Walii w latach 1838-1978. — **Śmiertelność z powodu odry w Anglii i Walii między 1838 a 1978.**

2. W 1963 roku szczepionka przeciw odrze spowodowała ciężką chorobę zwaną odrą atypową

W przeszłości odra powodowała wysoką gorączkę, kaszel i wysypkę.

“… niemalże nagle pojawiają się katar z zaczerwienionymi i łzawymi oczami oraz światłowstręt, wraz z ciężkim kaszlem i wysoką gorączką (39,4-40º C)“

Wczesna szczepionka, którą eksperymentowano, była z osłabionym, żywym wirusem odry. Ta szczepionka skutkowała znacznie wyższą gorączką u połowy dzieci. Powodowała ona aż 41,1 ºC zamiast 39,4 ºC, przy naturalnej odrze.

“Jednakże szczepionka wywołała zmodyfikowaną wysypkę odry u 48 procent dzieci, oraz gorączkę sięgającą 41º C u 83 procent z nich.”

Aby złagodzić ten problem, podawano specyficzne przeciwciała przeciw odrze w postaci immunoglobuliny razem z żywym wirusem odry znajdującym się w szczepionce. Ta praktyka złagodziła reakcje (gorączkę i wysypkę) na żywy wirus w szczepionce, ale niosła poważne konsekwencje w życiu dorosłym.

„Dane wykazują wysoce znaczącą korelację między brakiem wysypki spowodowanej odrą a chorobami autoimmunologicznymi, łojotokowymi chorobami skóry, chorobami niszczącymi kości i niektórymi guzami… Uważamy, że wysypka jest spowodowana reakcją komórkowej części układu odpornościowego, która niszczy komórki zainfekowane wirusem odry. Jeśli jest to prawda, to brak wysypki sugerować może, że wewnątrzkomórkowe składniki wirusa uciekły przed neutralizacją w trakcie ostrej infekcji. Może to później prowadzić do wspomnianych powyżej chorób… Obecność specyficznych przeciwciał w momencie infekcji interferuje z normalnymi reakcjami układu odpornościowego na wirus odry, w szczególności rozwoju specyficznej odporności komórkowej (i/lub reakcji cytotoksycznych). Wewnątrzkomórkowy wirus odry może przetrwać infekcję i spowodować chorobę manifestującą się w dorosłym życiu.”

Innymi słowy, powstrzymywanie wysypki i gorączki spowodowanej odrą, które w tamtym czasie wydawało się dobrym pomysłem, zakłócało normalną reakcję immunologiczną. Zakłócanie odpowiedzi immunologicznej organizmu, mogło w przyszłości spowodować problemy u dorosłych, którzy otrzymali taką kurację.

W 1968 roku zalecano zaprzestania stosowania immunoglobuliny, ale kontynuowano jej podawanie jeszcze przez długi czas. Ta praktyka trwa po dziś dzień.

“… cztery osoby, które nie otrzymały szczepionki MMR lub miały przeciwwskazania do szczepienia MMR, otrzymały immunoglobulinę.”

Badanie z 1967 roku wykazało, że ta szczepionka oparta o zabity wirus odry, może powodować zapalenie płuc i bóle brzucha, a także encefalopatię (zapalenie mózgu). Te poważne skutki uboczne były „niespodziewane”.

Zapalenie płuc jest konsekwentnym i wyraźnym odkryciem. Gorączka jest wysoka i uporczywa, a poziom bólu głowy – gdy występuje – sugeruje, że ośrodkowy układ nerwowy również jest dotknięty. Badanie EEG u jednego z pacjentów wykazało zaburzoną aktywność elektryczną mózgu, sugerującą encefalopatię … Te nieoczekiwane wyniki szczepienia osłabionym wirusem odry były niespodziewane.”

Atypowa odra była ciężka i występowała po napotkaniu naturalnej odry lub szczepieniu szczepionką z żywym wirusem przeciw odrze, z powodu bycia zaszczepionym wcześniej przy użyciu szczepionki z zabitym wirusem odry.

Atypowa odra charakteryzowała się wyższą i dłużej trwającą gorączką, nietypowymi zmianami skórnymi i ciężkim zapaleniem płuc w porównaniu z odrą u osób wcześniej nieszczepionych. Wysypka z reguły występowała wraz z krwotokami lub pęcherzykami. Zapalenie płuc obejmowało wyraźne guzkowe zmiany i adenopatię (powiększenie węzłów chłonnych). Zaobserwowano również bóle brzucha, zaburzenia czynności wątroby, bóle głowy, eozynofilię, wysięk w jamie opłucnej i obrzęk.”

Prawie 2 miliony dawek szczepionki z zabitym wirusem odry rozprowadzono w latach 1963-1967. Szczepionkę tą podawano zwykle w seriach 2 – 4 dawek w miesięcznych odstępach. Atypową odrę odnotowano nawet 16 lat od podania szczepionki. Atypowa odra spowodowana zastosowaniem szczepionki z zabitym wirusem odry mogła być śmiertelna.

“13-letnia dziewczynka zmarła 18 lutego 1978 roku po hospitalizacji w Uniwersyteckim Szpitalu w Ann Arbor w stanie Michigan – zdiagnozowano u niej odrę, zapalenie mózgu i płuc. Pacjentka została zaszczepiona w 1966 lub 1967 roku 3 zastrzykami szczepionki z zabitym wirusem odry. 10 dni po kontakcie z żywym wirusem odry wystąpiła u niej gorączka, bóle głowy, dreszcze, kaszel, wyciek z nosa i silne wymioty. Na jej ramionach pojawiła się drobna wysypka, która rozprzestrzeniła się na jej tułów i twarz. Została zbadana przez swojego lekarza, który zdiagnozował atypową odrę. Tydzień później, 23 stycznia, jej gorączka wzrosła a dziewczyna miała swój pierwszy atak padaczki … Po dojechaniu na miejsce podano jej dożylnie penicylinę i hydrokortyzon. Pomimo terapii przeciwpadaczkowej, nadal miała ogniskowe a potem ogólne ataki padaczki … W ciągu następnych kilku dni wysypka zaczęła zanikać, ale pacjentka pozostawał w śpiączce. Zmarła 21 dnia pobytu w szpitalu.“

3. Odra miała zostać wyeliminowana do 1967 roku

Wraz z wynalezieniem szczepionki z zabitym wirusem odry, a następnie szczepionki z żywym wirusem, jesienią 1966 r. rozpoczęto kampanię mającą na celu wyeliminowanie odry w Stanach Zjednoczonych. Przewidywano, że po zaszczepieniu wszystkich podatnych dzieci (8 do 10 milionów) odra zostanie całkowicie wyeliminowana w Stanach Zjednoczonych do 1967 roku.

“W Stanach Zjednoczonych dostępne są wysoce skuteczne i bezpieczne szczepionki do zwalczania odry. Wspólne wysiłki profesjonalnych i ochotniczych organizacji medycznych i zdrowia publicznego mają na celu wyeliminowanie choroby w 1967 roku.”

“Skuteczne stosowanie tych szczepionek podczas nadchodzącej zimy i wiosny powinno zapewnić zwalczenie odry w Stanach Zjednoczonych w 1967 roku.”

15 lat później zachorowalność na odrę spadła, ale oczekiwana całkowita eliminacja nie wystąpiła. Reakcją na ten moment było zaszczepienie wszystkich dzieci, a nie tylko tych „podatnych”. Nowy plan miał wyeliminować odrę w USA do 1982.

“4 października 1978 r. sekretarz Departamentu Zdrowia, Edukacji i Opieki, Joseph A. Califano, Jr., ogłosił, że Stany Zjednoczone będą starały się wyeliminować odrę z kraju do 1 października 1982 r. Cel ten jest możliwy z powodu spadku wystąpień odry w Stanach Zjednoczonych a duży rozwój krajowej inicjatywy szczepienia dzieci sprawił, że przynajmniej 90% przed 15 rokiem życia zostało zaszczepionych do 1 października 1979 roku.”

Jednak dopiero w 1980 roku stała się dostępna stabilna szczepionka z żywym wirusem odry. Osoby zaszczepione przed 1980 rokiem mogą nie być tak odporne, jak początkowo sądzono, ponieważ później odkryto, że te starsze szczepionki nie do końca były skuteczne.

Dr Ralph D. Feigin, szef Teksańskiego Szpitala Dziecięcego w Houston i ekspert w dziedzinie chorób zakaźnych powiedział, że osoby urodzone przed 1956 r. są odporne na odrę, ponieważ prawie każde dziecko było narażone na tę chorobę. Szczepionka została po raz pierwszy opracowana w 1963 roku, ale została wykonana z zabitego wirusa i nie była skuteczna. W 1967 roku wprowadzono szczepionkę z żywym wirusem odry, ale była ona niestabilna i traciła efektywność jeśli podczas przechowywania nie była odpowiednio schłodzona. Dopiero w 1980 roku stała się dostępna stabilna szczepionka z żywym wirusem. W rezultacie osoby zaszczepione przed 1980 rokiem mogą nie być uodpornione. To jeden z powodów, dla których odra pojawia się na uczelniach wyższych.”

W 2000 roku liczba zachorowań spadła, a odra została ostatecznie uznana za wyeliminowaną w Stanach Zjednoczonych – 33 lata po pierwotnej docelowej dacie jej eliminacji. Jednak w 2012 roku CDC wycofało się z tej deklaracji, stwierdzając, że odra pojawiła się ponownie i rozprzestrzenia się. Ze wszystkich zachorowań 200 zostało uznanych jako efekt podróży międzynarodowej, ale przyczyna 22 przypadków nigdy nie została określona.

4. Obiecywano, że pojedyncze szczepienie zapewni odporność na całe życie.

Edward Jenner jest powszechnie uznawany za wynalazcę pierwszej szczepionki w 1798 r. Szczepionka Jennera miała chronić przed ospą. Błędnie twierdził, że będzie chronić osobę zaszczepioną przez całe życie. To stwierdzenie okazało się później całkowicie fałszywe, a twierdzenia dotyczące szczepionki zostały zmienione, aby stwierdzić, że szczepionka zapewnia tymczasową ochronę, która sprawi, że choroba będzie „łagodniejsza”.

Jest to podobne stwierdzenie jakim posłużyli się twórcy wczesnych szczepionek przeciw odrze. Twierdzili, że szczepionka zapewni dożywotnią odporność na odrę po pojedynczym zastrzyku.

“Szczepionka przeciw wirusowi odry jest zalecana dla wszystkich osób, które nie przechodziły odry, ani nie zostały jeszcze zaszczepione. Uważa się, że jedna dawka żywej, atenuowanej szczepionki zapewni ochronę na całe życie.”

“Departament zdrowia publicznego w Stanach Zjednoczonych wydał licencję dla nowej poprawionej szczepionki z żywym wirusem przeciwko odrze. Chociaż kilka szczepionek z żywym wirusem były już licencjonowane od 1963 roku – wszystkie są jednorazowymi szczepionkami, które dają odporność na życie bez poważnych skutków ubocznych – nowa uważana jest przez epidemiologów za „najlepszą w minimalizacji skutków ubocznych”.“

Przed erą szczepień odra naturalnie występowała głównie u młodszych dzieci, ale po wprowadzeniu szczepionek zapadalność przesunęła się na nastolatków.

“Liczba przypadków odry zgłoszonych w 1976 i 1977 r. wzrosła do najwyższego poziomu od 1971 roku. Znaczna część wzrostu była wynikiem lokalnych epidemii odry, z których wiele pojawiło się w szkołach, szczególnie wśród osób w wieku 10-19 lat, w społecznościach o wysokiej wyszczepialności … W związku z niedawnym przesunięciem wieku ludzi zapadających na odrę, skuteczna kontrola epidemii może wymagać szczepień osób, które są w wieku szkoły średniej, a nie tylko przedszkolnym.”

Z powodu tej zmiany, szczepionkę trzeba było podać starszej populacji. Winną tej sytuacji była podana w dzieciństwie szczepionka. Gdyby do tego w przeszłości nie doszło, osoby te zachorowałaby na odrę znacznie wcześniej i uzyskałaby naturalną odporność na całe życie. Znaczna część tej grupy chorych osób dostała gorączki przynajmniej tak wysokiej, jak w przypadku naturalnej odry.

“Ze względu na przesunięcie w górę wieku chorujących osób, status odporności wszystkich nastolatków powinien zostać sprawdzony. Pełna kontrola odry będzie wymagać ochrony wszystkich podatnych osób, dlatego należy położyć większy nacisk na szczepienie nastolatków i młodych dorosłych … u około 5% – 15% osób zaszczepionych może rozwinąć się gorączka (>39,4 ˚C) od około szóstego dnia po szczepieniu i utrzymująca się do 5 dni.”

Idea pojedynczego zastrzyku została zastąpiona harmonogramem szczepień zalecanym przez CDC, w wieku 12-15 miesięcy i 4-6 lat. a teraz nawet dorosłym często mówi się, aby przyjęli jeszcze jedną szczepionkę. Zalecenie dotyczące drugiego zastrzyku zostało wydane po wielokrotnym niepowodzeniu wyeliminowania odry jednym zastrzykiem.

“Co najmniej jeden stan – Nowy Jork, podjął już kroki w sprawie podawania dwóch dawek. Wszyscy uczniowie zaczynający przedszkole we wrześniu 1990 będą musieli przedstawić dowód, że byli zaszczepieni dwa razy, twierdzi Frances Tarlton, rzecznik nowojorskiego wydziału zdrowia publicznego. Nowa polityka akademii pediatrycznej zaleca podanie pierwszej dawki razem ze szczepieniami przeciwko śwince i różyczce w wieku 15 miesięcy. Druga dawka powinna zostać podana wraz z tymi na świnkę i różyczkę przy rozpoczęciu nauki w szkole średniej.“

Koncepcja odporności na całe życie pojawiła się na podstawie obserwacji, że osoby narażone na naturalną odrę byli odporni na nią w okresie bardzo długim lub przez całe życie.

“Jedną z niezwykłych obserwacji na temat odry jest to, że odporność wywołana naturalną infekcją wydaje się pozostawać silna przez całe życie: a więc, Panum zaobserwował, że osoby narażone na odrę w 1781 na wyspach Faroe wciąż były odporne gdy wirus pojawił się ponownie – 65 lat później, w 1846. roku.”

Jednak w przeciwieństwie do naturalnego zakażenia odrą, szczepionka przeciw odrze nie wydaje się zapewniać tak długotrwałej ochrony. Wydaje się, że ochrona zapewniana przez szczepienia słabnie z upływem lat. Długość ochrony szacuje się w tym badaniu na około 25 lat.

“Ponieważ poziom przeciwciał specyficznych dla odry po szczepieniu jest niższe niż po naturalnym zakażeniu, istnieje obawa, że osoby zaszczepione mogą stopniowo tracić ochronę przed odrą. Wtórne niepowodzenie szczepienia (utrata odporności z upływem czasu), w przeciwieństwie do niepowodzenia pierwotnego szczepienia (brak ochrony bezpośrednio po szczepieniu), jest niepokojąca ponieważ może utrudnić wyeliminowanie choroby. Na przykład, jeśli odporność wywołana szczepionką obniży się do poziomów niechroniących przed chorobą u dużej części populacji dorosłych, to ochronny poziom populacji może spaść, co poskutkuje wystąpieniem lokalnej epidemii. Za pomocą modelowania statystycznego, Mossong i współpracownicy przewidzieli spadek odporności wywołanej szczepionką 25 lat od wykonywania szczepień.”

Podobnie jak szczepionka przeciwko ospie i odrze, pierwotnie twierdzono, że większość szczepionek zapewnia ochronę na całe życie. Jednakże rzeczywiste doświadczenie pokazało, że nigdy tak nie było, mimo że często ma to miejsce w przypadku naturalnych infekcji.

5. W populacjach zaszczepionych nadal występują duże epidemie

W erze przedszczepionkowej odra swobodnie występowała, zapewniając naturalne wzmocnienie populacji. Po naturalnym zakażeniu odrą w dzieciństwie, nawrót odry był rzadki. Solidna, trwająca całe życie ochrona, jaką zapewnia naturalne zakażenie, została zastąpiona odpornością wywołaną szczepionką, która z czasem słabnie. Zmniejszająca się odporność wśród zaszczepionych, w połączeniu z niższym naturalnym wzmocnieniem choroby, spowoduje zwiększenie liczby podatnych na zachorowanie osób wśród wysoce szczepionych populacji.

“… osłabienie odporności wywołanej szczepionką może mieć znaczący wpływ, przede wszystkim dlatego, że dostępne dane wskazują, że liczba osób cierpiących z tego powodu może rosnąć.”

Może to skutkować epidemią odry na dużą skalę, pomimo wysokiego wskaźnika szczepień.

“Kiedy odporność słabnie, szczepienia mają znacznie bardziej ograniczony wpływ na średnią liczbę przypadków. Chociaż ta obserwacja ma wyraźne konsekwencje dla zdrowia publicznego, konsekwencje interakcji między szczepieniami, zanikającą odpornością i naturalną ekspozycją, są dużo bardziej szokujące. W przypadku wysokiego poziomu szczepień (powyżej 80%) i umiarkowanego osłabienia odporności (powyżej 30 lat) można wywołać cykle epidemiczne na dużą skalę.”

Dr James Cherry skomentował, że w erze po szczepieniach odra stała się „bombą zegarową”. Czy to dlatego CDC i pracownicy służby zdrowia wpadają w stan paniki, gdy w populacjach o wysokim poziomie szczepień pojawia się duża ilość zachorowań? Czy urzędnicy wiedzą, że w pewnym momencie utrata odporności spowoduje epidemię, nawet w populacji zaszczepionej? Pomyślmy o wpływie tej dynamiki w kontekście tego, że prawdziwie odporni starsi ludzie wymrą i zostaną zastąpieni przez osoby z „odpornością” poszczepienną.

6. Niemowlęta stały się bardziej podatne na odrę

Matki w naturalny sposób, przez łożysko, przekazują swoim dzieciom wszelkiego rodzaju ochronne immunoglobuliny, które są aktywne przez kilka miesięcy. Poprzez swoje mleko przekazują również specyficzną i nieswoistą odporność. Matka, która naturalnie przechorowała odrę, zapewnia dziecku ochronę przed odrą przez około 12 – 15 miesięcy w trakcie karmienia piersią. Matki, które zostały zaszczepione, przekazują swoim dzieciom krótszy okres ochrony. W dobie szczepień niemowlęta są teraz podatne na odrę we wcześniejszym stadium życia.

“Osłabienie odporności może stać się coraz większym problemem wraz ze wzrostem liczby szczepień, ponieważ coraz więcej matek zostanie zaszczepionych. Skoro nie są wystawione na zarażenie lub nie przechodziły naturalnie odry to przekażą one mniejsze ilości matczynych przeciwciał. Więc, ich dzieci stają się podatne na odrę w wieku 3-5 miesięcy.”

Z powodu zmniejszenia liczby przeciwciał przekazywanych niemowlętom przez matki, pojawiają się wezwania do szczepienia niemowląt w młodszym wieku.

“Co więcej, ponieważ dzieci matek zaszczepionych tracą przeciwciała uzyskane od matki wcześniej niż dzieci matek zakażonych naturalnie, może być konieczne podanie pierwszej dawki szczepionki MMR (odra, świnka i różyczka) jeszcze wcześniej, jeśli odra, świnka lub różyczka zaczną występować u młodszych niemowląt.”

Już teraz jest to popularne w przeludnionych, biednych krajach.

7. Odporność nie zawsze oznacza odporność

Ze względu na szczepionkę z martwym wirusem odry, brakiem zrozumienia matczynych przeciwciał i stosowania immunoglobuliny, dużej liczbie osób powiedziano, że w 1977 r. muszą zostać ponownie zaszczepieni.

“Wymienione osoby nie mogą zostać uznane za wystarczająco dobrze chronione i powinny zostać zaszczepione ponownie: (1) Dzieci wcześniej zaszczepione szczepionką z żywym wirusem odry zanim osiągnęły 12 miesiąc życia; (2) Dzieci zaszczepione żywą, atenuowaną szczepionką, wraz z immunoglobuliną, bez względu na wiek; (3) Osoby wcześniej zaszczepione szczepionką z zabitym wirusem odry; (4) Osoby wcześniej zaszczepione szczepionką z żywym wirusem odry w przeciągu 3 miesięcy od podania szczepionki z zabitym wirusem…“

Do 1989 roku, z powodu wielu problemów – w tym ustalenia, że starsze szczepionki nie były powszechnie skuteczne – wszyscy poniżej 32 roku życia (każdy urodzony po 1957 roku) został wezwany do ponownego szczepienia.

“Wszystkie dzieci w Stanach Zjednoczonych powinny otrzymać drugie szczepienie przeciwko odrze, podobnie jak dorośli w wieku poniżej 32 lat, twierdzi Amerykańska Akademia Pediatrii . Podobne zalecenie wystosowało CDC, powiedział dr Walter O. Orenstein, który kieruje działem szczepień w federalnej agencji w Atlancie. Nowe zalecenia to długoterminowa kampania – nie jednodniowe wydarzenie – mające na celu zapewnić drugą dawkę szczepionki ludziom poniżej 32 roku życia.”

8. Odporność bez przeciwciał

Naukowcy nie spodziewali się, że osoby z niedoborem przeciwciał, zwanym agammaglobulinemią, przeszli odrę tak samo dobrze jak osoby normalnie wytwarzające przeciwciała. Tego „niepokojącego” odkrycia dokonano w latach 60-tych, gdy szczepionki na odrę dopiero powstawały.

“Jednym z najbardziej niepokojących odkryć w medycynie klinicznej było to, że dzieci z wrodzoną agammaglobulinemią, które nie mogły wytwarzać przeciwciał i miały tylko nieznaczne ślady immunoglobuliny w obiegu, przechodziły odrę w normalny sposób, wykazywały taką samą sekwencję objawów, a następnie zyskiwały odporność. Nie znaleziono przeciwciał odry w ich osoczu.“

Dlatego też część odpowiedzi immunologicznej składająca się z przeciwciał nie jest wcale potrzebna, ani do naturalnego przechorowania odry, ani do uzyskania odporności podczas ponownej ekspozycji.

“… dzieci z zespołami niedoboru przeciwciał mają dość nietypowe ataki odry z charakterystyczną wysypką i normalnym powrotem do zdrowia. Ponadto nie są nadmiernie podatne na ponowne zakażenia. Wygląda więc na to, że przeciwciała w osoczu – w jakiejkolwiek ilości – nie są wymagane do wystąpienia wysypki; ani do normalnego przechorowania choroby, ani do zapobiegania ponownemu zachorowaniu.“

Niemniej jednak naukowcy badający szczepionki i biurokraci ze służby zdrowia publicznego mierzą „odporność” bazując tylko na przeciwciałach. Produkcja przeciwciał występuje w przypadku naturalnej infekcji, ale jest to ostatnia rzecz, która się zdarza i nie jest niezbędnym elementem powrotu do zdrowia lub długotrwałej odporności. Wiadome jest, że układ odpornościowy reaguje nie tylko przeciwciałami, ale ponieważ markery odporności komórkowej są nieuchwytne, przeciwciała stały się miarą tego, czy dana osoba jest odporna, czy nie.

Kiedy dana osoba po raz pierwszy zapada na chorobę zakaźną, układ odpornościowy organizmu wykorzystuje swoje wrodzone moce, które obejmują głównie odporność komórkową. W ten sposób przygotowuje się na przyszłość. Następnym razem, gdy pojawi się ten sam czynnik zakaźny, ciało wykorzysta pamięć pierwszego doświadczenia, aby szybciej zareagować. Odbywa się to z przeciwciałami lub bez nich.

9. Witaminy A i C są kluczowe do normalnego przechorowania odry

Skupiając się wyłącznie na szczepieniach i odpowiedzi przeciwciał, wszystkie inne podejścia do odry były w większości ignorowane. Jednak od początku XX wieku było wiadomo, że niektóre witaminy mają znaczący wpływ na przebieg odry.

Witamina A zapobiega szybkiemu namnażaniu się wirusa odry w komórkach poprzez podwyższenie poziomu wrodzonego układu odpornościowego w niezainfekowanych komórkach, co pomaga zapobiegać zakażaniu nowych komórek przez wirusa. Obecnie powszechnie wiadomo, że niski poziom witaminy A koreluje ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością. Witamina A jest dobrze udowodnionym sposobem na zredukowanie śmiertelności, współistniejących infekcji i konieczności pobytu w szpitalu.

Kiedy organizm walczy z jakąkolwiek infekcją, a zwłaszcza z odrą, zapasy witaminy A zostają wyczerpane przez różne mechanizmy. Infekcje odry i szczepionki wywołujące wysoki poziom mian osłabiają odporność komórkową, częściowo z powodu niedoboru witaminy A.

W 1932 roku dr Ellison odnotował, że dobrze odżywione dzieci rzadko umierają lub zapadają na ciężkie komplikacje po odrze, nawet bez sulfonamidów i innych prymitywnych antybiotyków. Już w 1932 roku naukowcy odkryli, że śmiertelność spadła o 58 procent, gdy dzieci hospitalizowane z powodu odry otrzymywały olej z wątroby dorsza, który zawiera witaminy A i D oraz kwasy tłuszczowe omega-3. Późniejsze badania w latach 90-tych wykazały niesamowite rezultaty stosowania witaminy A, zmniejszającej liczbę zgonów od 60 do 90 procent.

“Połączona analiza wykazała, że ogromne dawki witaminy A podawane pacjentom hospitalizowanym z powodu odry były związane z około 60% zmniejszeniem ogólnego ryzyka zgonu i do 90% redukcją zgonów wśród noworodków … Podawanie witaminy A dzieciom, u których rozwinęła się choroba zapalenia płuc przed lub w trakcie pobytu w szpitalu, zmniejszyła śmiertelność o około 70% w porównaniu z dziećmi z grupy kontrolnej.”

Do 2010 r. uznano, że suplementacja witaminą A podczas ostrej choroby odry prowadzi do znacznego spadku zarówno objawów niepożądanych, jak i zgonów.

“Podawanie witaminy A zmniejsza również oportunistyczne infekcje, takie jak zapalenie płuc i biegunka, związane z osłabieniem układu odpornościowego poprzez wirus odry. Wykazano, że suplementacja witaminy A zmniejsza ryzyko powikłań związanych z zapaleniem płuc po ostrym epizodzie odry. Badanie przeprowadzone w Republice Południowej Afryki wykazało, że śmiertelność może zostać zmniejszona o 80% podczas ciężko przebiegającej odry z komplikacjami, po wysokodawkowej suplementacji witaminą A.“

Co stało się z tą wiedzą w erze rozwoju szczepionek? O ile szybciej spadek krzywej liczby zgonów pojawiłby się gdyby ten podstawowy fakt został powszechnie zaakceptowany wtedy, gdy go zaobserwowano na początku XX wieku?

Dostępność owoców i warzyw bogatych w witaminę C była kolejnym czynnikiem obniżającym zachorowalność i śmiertelność. Nastąpiły poprawiające się trendy w ogólnym odżywianiu, co widać na przykładzie spadku liczby zgonów z powodu odry i chorób związanych z niedoborem witaminy C.

Wskaźniki śmiertelności w Anglii ze szkorbutu w porównaniu z odrą w latach 1901-1967. — **Śmiertelność w Anglii z powodu szkorbutu a odry między 1901 a 1967.**

Eksperymenty przeprowadzone w latach czterdziestych XX wieku wykazały, że witamina C jest skuteczna przeciwko odrze, zwłaszcza gdy jest stosowana w wyższych dawkach.

“W czasie epidemii odry witamina C była używana profilaktycznie i wszyscy ci, którzy otrzymali 1000 mg co 6 godzin (dożylnie lub domięśniowo) byli chronieni przed wirusem. Przy podaniu doustnym, 1000 mg w formie soku owocowego co 2 godziny nie było skuteczne dopóki nie podawało się go przez co najmniej dobę. Później odkryto, że podawanie 1000 mg doustnie, 4-6 razy w ciągu dnia, zmienia atak – przy pojawieniu się gorączki i plamek Koplika, jeśli podaje się 12 dawek na 24 godziny, wszystkie symptomy zanikają w przeciągu 48 godzin.“

W 1917 roku dr Drummond zastosował cynamon w leczeniu kataru i zalecił jego stosowanie przy odrze. W tamtym czasie odra była nadal uważana za poważną chorobę, a około 10 000 osób, głównie dzieci poniżej piątego roku życia, umierały każdego roku w Anglii i Walii.

“Dr W. B. Drummond, dyrektor medyczny Baldovan Institution for the Feebleminded, opisuje swoje doświadczenia z cynamonem w leczeniu odry niemieckiej w The British Medical Journal. Nalega, aby ekstensywnie go przetestować pod kątem zapobiegania zwykłej odmiany odry … Cynamon jest lekiem, którego właściwości terapeutyczne nie są dostatecznie rozpoznane. Esencja cynamonu w dwudziestu pięciu kroplach jest jednym z najskuteczniejszych lekarstw w przypadkach ostrego zapalenia błony śluzowej nosa … kilka lat temu w czasopiśmie opublikowano artykuł zalecający stosowanie cynamonu, jako środka profilaktycznego przeciwko odrze.”

W 1919 roku dr Drummond skomentował, że olejek cynamonowy jest skutecznym środkiem profilaktycznym przeciwko odrze lub środkiem łagodzącym jej przebieg.

“Kiedy spotkałem się z przypadkiem odry w rodzinie, moją praktyką było przepisywanie cynamonu wszystkim niechronionym członkom rodziny. W większości przypadków osoba tak leczona całkowicie uniknęła odry lub przechodziła ją w bardzo łagodnej postaci.“

Trudno dokładnie jest określić, dlaczego cynamon był tak pomocny, ale dziś wiemy, że ma wiele korzystnych właściwości. Jest przeciwutleniaczem i zawiera witaminy A i C oraz minerały, takie jak cynk, potas, magnez i mangan .

10. Szczepionki przeciw odrze wywołujące wysoką liczbę przeciwciał spowodowały zwiększenie śmiertelności dzieci z biednych krajów

Ze względu na brak zrozumienia, że szczepionka przeciwko odrze zużywa zasoby witaminy A i całkowite skupienie się na odpowiedzi przeciwciał, spowodowały, że szczepienia czasami skutkowały wyższą śmiertelnością.

“Poprzednie badania wykazały nadmierną umieralność i nieprawidłowości immunologiczne u dziewcząt zaszczepionych szczepionką przeciw odrze wywołującą wysoką liczbę przeciwciał od 2 do 4 lat po zaszczepieniu… nasze wyniki wykazały, że zawartość witaminy A w osoczu zmniejszyła się po podaniu szczepionki przeciw odrze, niezależnie od tego czy była to pojedyncza, czy skojarzona szczepionka..”

Autorzy badania wywnioskowali, że w celu uzyskania miarodajnych wyników swych eksperymentów, zamiast zajmować się przeciwciałami, należało skupić się na długofalowych rezultatach.

Szczepionki wywołujące wysoką liczbę przeciwciał, powodują długoterminowe zakłócenia funkcjonowania układu odpornościowego, między innymi zachwianie równowagi odpowiedzi limfocytów Th… Wniosek nasuwa się sam. Strategie uwzględniające szczepienie noworodków posiadających przeciwciała od matki lub szczepionych nowymi szczepionkami przeciw odrze, muszą być testowane za pomocą randomizowanych badań, w których punktem końcowym jest umieralność zaszczepionych, a nie efekt poboczny, którym jest ilość wyprodukowanych przeciwciał przeciw odrze.“

“Szczepionka przeciw odrze była związana z innymi nieoczekiwanymi działaniami niepożądanymi w badaniach długoterminowych. W krajach rozwijających się zastosowanie szczepionki o wysokiej liczbie przeciwciał u niemowląt w wieku od 4 do 6 miesięcy wiązało się z nieoczekiwanie wysoką śmiertelnością dziewcząt w wieku 2 lat z powodu chorób zakaźnych wieku dziecięcego.”

11. Szczepionka MMR może powodować zachorowanie na odrę i rozsiewanie wirusa

Konwencjonalne spojrzenie na sprawę mówi, że nie można zarazić się odrą po zastosowaniu szczepionki przeciw odrze oraz przenoszenia jej na inne osoby.

“Szczepionki MMR, przeciw ospie wietrznej i rotawirusom, mimo że są szczepionkami zawierającymi żywe wirusy, zalecane są dla osób utrzymujących odporność stadną, ponieważ wtedy przenoszenie wirusa występuje rzadko.“

Mimo, że uznawano to za niemożliwe, opisany poniżej przypadek z października 2013 roku ukazuje zagrożenie roznoszenia wirusa odry ze szczepionki przez dwuletniego pacjenta w w Brytyjskiej Kolumbii. Ten przypadek indukowanej przez szczepionkę odry wystąpił 37 dni po zaszczepieniu szczepionką MMR.

“W tym raporcie opisujemy przypadek choroby odry związanej ze szczepieniem przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) … Między 29 sierpnia a 2 września 2013 r. trzy niepowiązane osoby zamieszkujące region Fraser Valley w Brytyjskiej Kolumbii okazały się mieć wysypkę taką jak podczas odry klinicznej … ten raport dokumentuje pierwszy przypadek odry związanej ze szczepieniem MMR, 37 dni po szczepieniu … Chociaż jest to pierwszy taki zgłoszony przypadek, prawdopodobnie oznacza to istnienie dodatkowych, ale niezidentyfikowanych takich przypadków.”

Urzędnicy ze służby zdrowia publicznego byli zaniepokojeni rozsiewaniem wirusa przez zaszczepione dzieci do tego stopnia, że wydali polecenie podawania wszystkim osobom narażonym szczepionkę lub immunoglobulinę. Niestety, działanie to uniemożliwiło miarodajne śledzenie poszczepiennego zarażania wirusem.

12. Czy odra jest prawidłowo diagnozowana?

„Grypę” ogólnie definiuje się jako gorączkę na poziomie 37,8°C lub wyżej, kaszel, ból gardła, zatkany nos lub katar, bóle głowy, bóle mięśni, dreszcze i zmęczenie. A więc jeśli się tak czujesz to myślisz, że masz grypę. Ale czy na pewno? Otóż nie. Co często jest słabo zrozumiane, można mieć takie objawy z różnych powodów (objawy grypopodobne). Tylko część z tego jest powodowana wirusem grypy A lub B, ale diagnoza postawiona na podstawie objawów klinicznych nie jest możliwa. Innymi słowy, tylko dlatego, że ty lub twój lekarz myślicie że masz „grypę”, nie musi wcale oznaczać, że masz w sobie wirusa grypy.

Tekst Thomasa Jeffersona z Cochrane Vaccines Field z 2009 roku objaśnia czym są objawy grypopodobne i jak duża część z takich objawów faktycznie wywołana jest wirusem grypy. Przy użyciu badań perspektywicznych grupa CVF ustaliła, że w trakcie zimy u około 7% wszystkich osób wystąpiły objawy grypopodobne – a 93% nie. Z tych 7% tylko mały ułamek to faktycznie grypa – 11% grypa, 6% RSV, 3% rinowirusy, 2% paragrypa, a olbrzymie 77% – nieznane przyczyny. Na podstawie tego, wniosek był taki:

“… przedstawione tutaj dowody wskazują, że grypa jest stosunkowo rzadką przyczyną chorób grypopodobnych i stosunkowo rzadką chorobą. Wynika z tego, że szczepionki mogą nie być odpowiednią interwencją zapobiegawczą w przypadku grypy lub chorób grypopodobnych.”

Więc co to ma wspólnego z odrą? W 2002 przeprowadzono badanie na 195 dzieciach z wysypką i wysoką gorączką. Obszerne badanie laboratoryjne wykazało, że żadne z nich nie miało odry ani różyczki. Ustalono, że dzieci miały parwowirusy B19, paciorkowce grupy A, ludzki wirus opryszczki typu 6, enterowirusy, adenowirusy i paciorkowce grupy C.

“Wiele dzieci cierpiących na wysypkę i gorączkę ma objawy zakażenia paciorkowcem grupy A lub parwowirusa B19. Infekcja paciorkowcem grupy A jest zwykle związana z bólem gardła, ale może powodować szkarlatynę, szczególnie u starszych dzieci … To badanie potwierdza wytyczne, że wszystkie podejrzane przypadki odry i różyczki powinny być badane i że należy rozważyć alternatywne diagnozy. Inne infekcje są bardziej prawdopodobne niż odra, zwłaszcza jeśli nie występuje zapalenie spojówek.”

To badanie było podobne do wcześniejszego badania, w którym stwierdzono, że wiele przypadków odry nie było w rzeczywistości odrą.

“Wydaje się, że różyczka i parwowirus B19 są odpowiedzialne za mniejszość nieprawidłowo zdiagnozowanych przypadków odry w Wielkiej Brytanii i należy szukać innych zakaźnych przyczyn chorób podobnych do odry.”

Częstość występowania odry zawsze opierała się na diagnozie klinicznej lekarza bez potwierdzenia laboratoryjnego. Teraz, gdy dostępne są testy laboratoryjne, większość przypadków „odry” okazuje się, że nie jest to odra. Kiedy myślisz, że masz „grypę”, tak naprawdę masz chorobę podobną do grypy, a kiedy myślisz, że masz odrę, tak naprawdę masz chorobę podobną do odry.

Choroba podobna do odry jest powszechna, szczególnie w młodszych grupach wiekowych i może być wywoływana przez różne patogeny, które trudno jest klinicznie odróżnić bez wskazówek laboratoryjnych. W naszym badaniu zidentyfikowano inne częste wirusowe przyczyny chorób powodujących wysypki – parwowirus B19, różyczka, wirus cytomegalii i wirus Epsteina-Barra.”

Więc jak dokładne są statystyki występowania odry w latach 50-tych oraz później? Jak kwestionował redaktor w 1997, jak można zbadać efektywność szczepionki przeciw odrze, skoro diagnozowanie odry jest tak trudne?

“Odra jest błędnie diagnozowana w 97% przypadkach, według nowych danych z laboratorium zdrowia publicznego… Nie twierdzimy, że lekarze rodzinni są kiepscy w diagnozowaniu – te badania wykazują jak trudno jest dokonać diagnozy w oparciu o same symptomy kliniczne. Każdy lekarz stwierdziłby, że trudno jest odróżnić wirusy … interesujące byłoby wiedzieć, jak długo występują niepoprawne diagnozy odry – Prawdopodobnie ostatnie 30 lat a może dłużej? – W takim razie skąd pewność co do skuteczności szczepionki przeciw odrze?”

Gdy szczepionki staną się powszechne, czy te błędnie zdiagnozowane przypadki odry nie będą już diagnozowane jako odra? Czy to doprecyzowanie diagnozy miało duży wpływ na zmniejszającą się liczbę zachorowań na odrę?

13. Spadająca zachorowalność?

Po wprowadzeniu szczepionki przeciwko odrze w 1963 r. nastąpił wyraźny spadek zachorowalności. Można to zobaczyć na wielu wykresach CDC i z innych źródeł. Te wykresy stanowią podstawę wielu pochwał, jakie otrzymały szczepionki przeciwko odrze.

Należy jednak pamiętać o tym, że jeżeli zostałeś zaszczepiony, to nawet, jeśli miałeś typową dla odry gorączkę lub wyższą gorączkę, to nie jesteś uznany za chorego na „odrę”. Statystyki dotyczące liczby zachorowań były prowadzone, ale nie uwzględniały osób, u których wystąpiły niekorzystne reakcje. Cięższe przypadki zachorowań – atypowa odra – nie były śledzone, więc nie zostały uwzględnione w statystykach. Nawet w obecnych czasach szczepionka MMR ma potwierdzoną listę negatywnych skutków ubocznych. Mimo to, jeżeli zajdzie u ciebie jakakolwiek reakcja, nie będziesz uznany za chorego na odrę – nawet, jeżeli twoje objawy będą gorsze niż w przypadku naturalnej odry. Lista reakcji na szczepienie MMR:

Łagodne objawy:

Gorączka (do 1 na 6 osób)
Łagodna wysypka (około 1 na 20 osób)
Opuchlizna gruczołów policzkowych lub szyjnych (około 1 na 75 osób)

Umiarkowane objawy:

Drgawki spowodowane gorączką (około 1 na 3.000 dawek)
Przejściowe bóle i sztywność kończyn, zwykle u nastoletnich lub dorosłych kobiet (do 1 na 4 osoby)
Przejściowe obniżenie ilości płytek krwi, które może spowodować zaburzenia krwawienia (około 1 na 30.000 dawek)

Poważne objawy (bardzo rzadkie):

Poważna reakcja alergiczna (mniej niż 1 na milion dawek)
U dzieci, którym podano szczepienie MMR zanotowano także wiele innych, ciężkich objawów, między innymi:
Głuchota
Długoterminowe drgawki, śpiączka, obniżona przytomność umysłu
Trwałe uszkodzenia mózgu
Liczba zachorowań na odrę pomału obniżała się przed rokiem 1963, gdy wprowadzono szczepionkę.

Zachorowalność na odrę w Stanach Zjednoczonych w latach 1934-1962. — **Liczba zachorowań na odrę w USA w latach 1934-1962.**

Czy odra pomału zaczęła niknąć bez względu na szczepienia? Wiemy, że odra może być subkliniczna[utajona] w 30% przypadków i że umieralność gwałtownie spadła. Czy podobnie jak w przypadku ospy prawdziwej odra powoli wypalała się? Czy zwiększenie liczby osób karmiących piersią i lepsze odżywianie miało wpływ na diagnozowanie mniejszej ilości przypadków? Ile przypadków zdiagnozowanych jako odra na podstawie objawów klinicznych było spowodowane innymi wirusami? Czy w ogóle można ufać statystykom dotyczącym zachorowań na odrę?

Jeżeli trend liczby zachorowań na odrę zmieniałby się tak, jak na wykresie wskaźnika zachorowań, to liczba zachorowań spadłaby do zera w 2000 roku bez wprowadzenia szczepionek. Przypadkowo w 2000 roku Centrum Kontroli Chorób uznało odrę za wyeliminowaną w USA.

14. Odra nie jest groźna u dobrze odżywionych osób

Jak ciężka jest odra? Jak widać, historycznie odra była bardzo problematyczną, często śmiertelną chorobą. Nawet dziś u niedożywionych dzieci śmiertelność z powodu odry jest 200-400 razy większa niż u dobrze odżywionych w krajach rozwiniętych.

“Odra pozostaje jedną z wiodących przyczyn śmiertelności u dzieci w krajach, gdzie niedożywienie, niski poziom sanitarny i nieodpowiednia opieka medyczna wciąż występują . . . Odra jest często śmiertelna wśród dzieci w społecznościach z problemami socjoekonomicznymi w krajach tropikalnych.“

Od dawna wiadomo w literaturze medycznej i historycznej, że u dobrze odżywionych dzieci odra nie jest dużym problemem i z reguły przebiega łagodnie. Przed powstaniem szczepionki był dobrze znany fakt, że odra nie jest już dużym zagrożeniem. Z British Medical Journal z 1959 roku:

“Aby nakreślić jak obecnie wygląda choroba i jak najlepiej sobie z nią radzić, zaprosiliśmy kilku lekarzy, aby napisali krótkie raporty na temat przypadków, z którymi ostatnio się spotkali… Lekarze ci zgadzają się, że obecnie odra jest z reguły łagodna oraz rzadko mają okazję aby podawać profilaktycznie gamma-globuliny.“

U większości dzieci cały epizod przebiegał łagodnie i skończył się po tygodniu, od fazy zwiastunowej do zniknięcia wysypki, a wiele mam zwróciło uwagę „jak dużo dobrego choroba zrobiła dla ich dzieci”, jako że wyglądają na zdrowsze po przebyciu odry… W tym kontekście odra uznana jest za stosunkowo łagodną i nieuniknioną chorobę wieku dziecięcego, którą najlepiej przebyć między 3 a 7 rokiem życia. Przez ostatnie 10 lat było tylko kilka poważnych komplikacji w dowolnym wieku i każde z tych dzieci wyleczyło się całkowicie. Jako wynik tego rozumowania nie podejmowano żadnych specjalnych kroków ku zapobieganiu nawet u małych niemowląt, dla których choroba również nie wydaje się szczególnie groźna.“

Mimo że, żadna choroba zakaźna nie powinna być trywialnie traktowana, to jeśli jest właściwie zarządzana z pomocą odpowiedniego odżywiania, odpowiednich dawek witaminy A i należytego wypoczynku, to nie powinno się bać chorób takich jak odra. Szczególnie patrząc na znaczącą korzyść w postaci nabycia dożywotniej odporności.

Odżywianie i warunki sanitarne zawsze były spychane na drugi plan na korzyść interwencji medycznych takich jak szczepienie, pomimo faktu, że były to znaczące powody dla których w przeszłości znacznie zmniejszono problem chorób zakaźnych. Jednak, gdy zgłasza się wystąpienie odry, urzędnicy zdrowia publicznego i media napełniają publikę nieracjonalnym lękiem zamiast podejmować próby logicznej i rozumnej edukacji. Na przykład, mogliby oni polecić przyjmowanie witaminy A i C oraz zalecić odpoczynek, aby wspomóc bezproblemowe przebycie odry.

Wydajność komórkowej odporności powiązana jest z przyjmowaniem składników odżywczych, takich jak witamina A, C, cynk, selen i białek bogatych w witaminę B. Niskiej jakości odżywianie prowadzi do osłabionej odpowiedzi komórkowej, co skutkuje gorszymi objawami po zarażeniu się odrą.

W 1988 roku wybuchła epidemia odry w populacji Amiszów, wśród których nie było odry od 18 lat. Amisze ogólnie pomijają szczepionki ze względu na przekonania religijne, więc w trakcie epidemii tylko 14 osób zdecydowało się na szczepienie. Ze 130 przypadków większość nie miała problemów. Tylko 5 z nich skontaktowało się z lekarzem a 2 zostało hospitalizowanych. Nie podano szczegółów co do tych osób hospitalizowanych.

Ocena społeczności chorych na odrę w tej epidemii wykazała, że choroby odry były na ogół łagodne. Analiza miar ciężkości odry nie wykazała, że choroba była cięższa w przypadkach wtórnych w porównaniu z pierwotnymi.”

Wniosek

Zagłębiając się w temat szczepionki przeciw odrze, możliwym jest znalezienie dużej liczby faktów kwestionujących całą przesłankę ciągłego szczepienia całej populacji.

Powiedziano nam, że szczepionka została wynaleziona, aby poskromić odrę, a gdy to się już stanie będziemy żyli długo i szczęśliwie. Jak widać, tak nie jest. Niestety, słowo „szczepionka” osiągnęło magiczno-kultowy status w naszym społeczeństwie. Po prostu dodaj słowo „szczepionka” do czegokolwiek i nagle staje się to „bezpieczne i skuteczne” dla dużej większości. Nieważne jakie ma składniki, kto to produkuje, jak się to wytwarza lub cokolwiek innego – to tylko nieciekawa historia. Szczepionki zawsze są magicznymi różdżkami na każdą chorobę. Nikt nie zadaje pytań.

Teraz wiemy, że do momentu w którym powstała szczepionka, częstotliwość zgonów spadła praktycznie do zera. Spadała również zapadalność na tą chorobę. Obiecywano nam, że pojedyncza dawka zapewni ochronę na całe życie i że jeśli tylko „odpowiednia” liczba dzieci zostanie zaszczepiona, to choroba zniknie do 1967 roku.

Jednak, teraz musimy podawać szczepienia przynajmniej dwa razy, które i tak nie zapewniają dożywotniej odporności. Teraz, podczas gdy naturalna infekcja pozostawiała skuteczną ochronę na całe życie, szczepionka pozostawia zaszczepionego z zanikającą odpornością. Jako że, prawdziwie odporni seniorzy już wymierają, tym z poszczepienną odpornością zaleca się teraz kolejne szczepienie. Ta dynamika zanikającej odporności poszczepiennej oznacza, że prawdopodobnie ujrzymy epidemie odry nawet w wysoce zaszczepionych populacjach.

Z powodu wczesnego i uproszczonego zrozumienia układu odpornościowego zawsze istniała krótkowzroczna obsesja z pojedynczym aspektem układu immunologicznego – przeciwciałami. Obsesja ta trwa dalej pomimo wczesnego zrozumienia, że wyzdrowienie z odry wymaga tylko dobrze odżywionej komórkowej części układu odpornościowego bez jakichkolwiek przeciwciał. Żywotne składniki odżywcze takie jak witamina A i C oraz inne nie-szczepionkowe podejścia do choroby zostały praktycznie zignorowane. To właśnie te składniki były kluczem do zdrowego układu odpornościowego i wyleczenia się z odry czy nawet innych infekcji. Ważne jest też to, że gdy ktoś myślał, iż zachorował na odrę to tak naprawdę przechodził chorobę podobną do odry, która mogła być spowodowana innymi czynnikami, a nie wirusem odry.

Smutne jest to, że ofiar eksperymentów medycznych nigdy się nie liczy. Ci, którzy cierpieli gorzej niż gdyby przechodzili naturalną odrę. Ci u których rozwinęło się zapalenie mózgu. Ci którzy cierpieli a nawet umarli na atypową odrę. Również ci, którym podano szczepionkę wywołującą wysoką liczbę przeciwciał i zmarli z powodu innej infekcji.

“… bez propagandy nie może być oczywiście szczepień na dużą skalę, ale bardzo niebezpieczne jest mieszanie propagandy z faktami naukowymi. Gdybyśmy na głos powiedzieli całą prawdę, wątpliwe jest, czy społeczeństwo poddałoby się szczepieniu …”

Źródło: https://www.greenmedinfo.com/blog/measles-and-measles-vaccines-14-things-we-consider