WHO nie osiąga porozumienia w sprawie tekstu Traktatu Pandemicznego, ale to jeszcze nie koniec

Dziewiąte spotkanie Międzynarodowego Organu Negocjacyjnego („INB9”) nie doprowadziło do osiągnięcia porozumienia przed 77-tym Światowym Zgromadzeniem Zdrowia („WHA”), które odbędzie się w przyszłym tygodniu. Wczoraj jednak delegaci nadal byli optymistami, że ostatecznie zostanie osiągnięte porozumienie w sprawie porozumienia w sprawie pandemii.

Choć wydaje się, że mogliśmy otrzymać chwilowe wytchnienie, walka o pokonanie planów pandemicznych Światowej Organizacji Zdrowia („WHO”) jeszcze się nie zakończyła.

Oprócz Porozumienia Pandemicznego istnieją także proponowane przez WHO poprawki do Międzynarodowych przepisów zdrowotnych.

Doktor Meryl Nass udostępnia białą księgę wyjaśniającą, dlaczego kraje rozwijające się powinny głosować za odrzuceniem propozycji WHO i dlaczego ludzie dobrej woli na całym świecie powinni być zachwyceni, jeśli obie propozycje WHO zawiodą.

WHO miała przedstawić dwa nowe teksty do przyjęcia na WHA, które odbędzie się w Genewie w Szwajcarii w dniach 27 maja–1 czerwca 2024 r.: Poprawki do międzynarodowych przepisów zdrowotnych („IHR”); oraz Porozumienie Pandemiczne , zwane także Traktatem Pandemicznym , Porozumieniem Pandemicznym i Porozumieniem Konwencji WHO + („WHO CA+”).

Międzynarodowy Organ Negocjacyjny („INB”) został powołany w grudniu 2021 r. w celu opracowania i negocjowania tak zwanego Porozumienia Pandemicznego. INB9 po raz pierwszy spotkało się w dniach 18–28 marca, aby sfinalizować tekst Porozumienia pandemicznego, ale negocjacje poszły tak źle, że INB9 musiało zostać wznowione w dniach 29 kwietnia–10 maja . Ponieważ porozumienie ponownie okazało się nieuchwytne, INB9 spotkało się po raz trzeci w dniach 20–24 maja.

Ostatni dzień INB9 odbył się wczoraj, ale ponieważ państwom członkowskim nadal nie udało się osiągnąć porozumienia, negocjacje w sprawie projektu tekstu Porozumienia pandemicznego zostały wstrzymane, a zamiast tego państwa członkowskie skupiły się na dalszych działaniach.

Według źródeł, które rozmawiały z Health Policy Watch , państwa członkowskie debatowały nad zaleceniami dotyczącymi próby zawarcia Porozumienia w równoległych rozmowach podczas przyszłotygodniowego WHA, aby przedłużyć negocjacje o kolejne sześć miesięcy lub nawet rok.

Najbardziej radykalna propozycja dotyczyła „zawieszenia” Światowego Zgromadzenia Zdrowia w połowie tygodnia, aby delegaci mogli skupić się wyłącznie na negocjacjach dotyczących traktatu. Wydawało się to jednak wysoce nieprawdopodobne w świetle napiętego programu WHA, który obejmuje również wysoce polityczne kwestie związane z wojną na Ukrainie i w Gazie, napisał Health Policy Watch .

Na zakończenie piątkowej sesji dwaj współprzewodniczący INB przyznali, że ich zespół nie zdołał dokończyć swojej kadencji, ale nadal istnieje możliwość dopilnowania, aby tak się stało. I pomimo impasu delegaci z różnych krajów i sojuszy geopolitycznych, którzy wielokrotnie ścierali się w sprawie faktycznego tekstu, również starali się uzyskać optymistyczną nutę, że ostatecznie uda się osiągnąć porozumienie.

Dyrektor generalny WHO Tedros Adhanom Ghebreyesus powiedział, że obecnie patrzy na nadchodzące posiedzenie WHA, kiedy państwa członkowskie zbiorą się ponownie, aby określić dalsze działania, zauważył Health Policy Watch .

„Tam, gdzie jest wola, jest i sposób, więc nadal jestem pozytywnie nastawiony, pomimo wyniku. Może być problem, ale nie nazywam tego porażką” – powiedział Tedros. „Naprawdę poczyniliście duże postępy i wiele zrobiliście”.

W oświadczeniu prasowym WHO zauważono, że współprzewodniczący Biura INB Roland Driece powiedział, że państwa członkowskie WHO nadal angażują się w dokończenie procesu porozumienia w sprawie pandemii i z niecierpliwością oczekuje, że Światowe Zgromadzenie Zdrowia rozważy postępy w realizacji tej przełomowej inicjatywy.

Zaledwie kilka godzin przed rozgłoszeniem się wiadomości, że INB9 nie osiągnął porozumienia w sprawie tekstu Porozumienia Pandemicznego, dr Meryl Nass zwróciła uwagę na białą księgę opublikowaną przez Brownstone Institute . W artykule wyjaśniono, dlaczego kraje rozwijające się powinny głosować za odrzuceniem propozycji WHO i dlaczego ludzie na całym świecie powinni być zachwyceni, jeśli zarówno poprawki do IHR, jak i Porozumienie pandemiczne nie powiodą się.

Ludzie, którzy przynieśli nam katastrofalną krajową i globalną reakcję na wybuch pandemii COVID-19, pracowali wytrwale, wszelkimi możliwymi sposobami, aby przekonać świat, że mieli rację co do początków pandemii, co do tego, co należy zrobić, aby ją powstrzymać, co do znaczenia dowodów i nauki w podejmowaniu decyzji, że wszystkie szkody uboczne zostały spowodowane przez pandemię, a nie przez wybory polityczne, które prawie nikomu nie przyniosły korzyści, a wszelkie niepowodzenia, które miały miejsce, wynikają z dezinformacji i błędnych informacji oraz wywołanego przez nie szczepień.

Ta bajka została poddana próbie w Genewie, gdzie kraje rozwijające się sprzeciwiają się masowym, wspólnym wysiłkom na rzecz przeforsowania dwóch zestawów wiążących umów międzynarodowych. Instrumenty te ustanowią globalny aparat o wartości 155 miliardów dolarów, aby upewnić się, że wszelki opór zostanie stłumiony następnym razem, gdy dyrektor generalny WHO skorzysta ze swoich jednostronnych uprawnień do ogłoszenia stanu zagrożenia pandemią.

Towarzysząca jej biała księga wyjaśnia, dlaczego kraje rozwijające się, które najbardziej ucierpiały z powodu ogromnych skutków gospodarczych i finansowych reakcji politycznych na pandemię, powinny głosować za odrzuceniem tych propozycji i dlaczego ludzie dobrej woli na całym świecie powinni być zachwyceni, jeśli obie propozycje się nie powiodą.

Poniżej znajduje się biała księga wspomniana w powyższym cytacie doktora Nassa, opublikowana przez Brownstone Institute .

Traktat dotyczący pandemii pogłębi błędy z przeszłości

Autorzy: Michael T. Clark i Meryl Nass

Nowe Porozumienie w sprawie pandemii i zmiany do Międzynarodowych przepisów zdrowotnych (IHR) – oba prawnie wiążące instrumenty – są negocjowane w celu przyjęcia podczas 77. posiedzenia Światowego Zgromadzenia Zdrowia w dniach 27 maja–1 czerwca 2024 r.

Artykuł ten, autorstwa Michaela T. Clarka, wyjaśnia, dlaczego delegaci krajów rozwijających się powinni głosować na „nie” i dlaczego rozważni liderzy zdrowia publicznego na szczeblu krajowym, prowincjonalnym i społecznościowym na całym świecie powinni z radością przyjąć decyzję o odrzuceniu obecnych propozycji i podjąć poważną refleksję nad tym, co właśnie wydarzyło się podczas pandemii Covid-19 i zacząć od nowa.

Michael T. Clark jest specjalistą w zakresie ekonomii politycznej stosunków międzynarodowych. Zajmował różne stanowiska w dyplomacji międzynarodowej, biznesie, badaniach i międzynarodowej służbie cywilnej, w tym przez ponad dziewięć lat jako starszy koordynator ds. zarządzania i polityki w Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa. Uzyskał tytuł licencjata na Harvardzie oraz tytuł magistra i doktora w Johns Hopkins School of Advanced International Studies.

1. Założenie nowej „ery pandemii” w XXI wieku opiera się na zasadniczym błędnym odczytaniu dowodów.

Identyfikacja pozornie nowych, pojawiających się ognisk wirusów jest artefaktem wynikającym z ostatnich postępów w technologii testowania i identyfikacji patogenów – PCR, antygenów, serologii i sekwencjonowania cyfrowego – oraz rosnącego zasięgu i wyrafinowania systemów zdrowia publicznego na całym świecie. Większość patogenów na globalnym mapowaniu wirusów WHO nie powinna być opisywana jako nowa lub pojawiająca się, ale jako nowo zidentyfikowana lub scharakteryzowana. Większość z nich ma również niską zjadliwość lub niską zdolność do przenoszenia, co skutkuje bardzo niską śmiertelnością.

Zgony rzędu wielkości w wyniku Covid-19 spowodowane naturalnie występującymi epidemiami patogenów są niezwykle rzadkie – według najlepszych dostępnych dowodów zdarzenie zdarza się raz na 129 lat. Jak wykazali naukowcy z Uniwersytetu w Leeds, dowody z ubiegłego stulecia i pierwszych 20 lat obecnego stulecia pokazują, że liczba przypadków pandemii, częstotliwość ognisk i śmiertelność osiągnęły szczyt prawie dwadzieścia lat temu i od tego czasu gwałtownie spadają. Pilna potrzeba wprowadzenia nowych i wiążących ustaleń w oczekiwaniu na zbliżający się światowy atak wirusowy nie jest uzasadniona dowodami.

2. Pandemia Covid-19 była głównym „wydarzeniem”, które wymagało wysokiego poziomu międzynarodowych konsultacji i współpracy. Jednak naprawdę niezwykła była reakcja polityczna – w tym niezwykle ważna i konsekwentna reakcja finansowa.

Reakcja polityczna obejmowała zakazy podróżowania, blokady, zamykanie szkół, nakaz stosowania masek i szczepionek, przyspieszony rozwój szczepionek oraz ograniczenie testów bezpieczeństwa i skuteczności, a także powszechne zabezpieczenie producentów produktów zdrowotnych, w tym leków, zestawów testowych i szczepionek, przed odpowiedzialnością i odszkodowaniem za szkody . Dokonywano także eksperymentów z kontrolą społeczną, tłumieniem wolności słowa i odmawianiem innych podstawowych praw człowieka.

Większość z tych środków miała wątpliwą skuteczność, była nieproporcjonalna i nieadekwatna do rzeczywistego zagrożenia. Szkody uboczne wynikające z tych działań również były historycznie niezwykłe. Blokady, ograniczenia w podróżowaniu i liczne inne kontrole przerwały łańcuchy dostaw, zamknęły firmy, pozbawiły pracowników dostępu do zatrudnienia i dochodów oraz wprowadziły światową gospodarkę w wywołaną śpiączkę. Efektem netto tych środków „zdrowia publicznego” był największy i najostrzejszy na świecie spadek aktywności gospodarczej od czasu Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej.

Na dłuższą metę jeszcze bardziej szkodliwa była reakcja rządów, pompując ogromne ilości pieniędzy, tlenu życia gospodarczego, aby uniknąć całkowitego załamania gospodarczego i finansowego oraz ogólnoświatowego chaosu społecznego i politycznego. Prawie wszystkie rządy uciekły się do ogromnych deficytów budżetowych. Ci, którzy mieli dostęp do twardej waluty, czy to dzięki zgromadzonym oszczędnościom, czy potędze „prasy drukarskiej”, byli rozrzutni w wydatkach i zdołali złagodzić natychmiastowy cios. Tylko w pierwszym roku pandemii, według (niepotwierdzonych źródeł) szacunków Niezależnego Panelu Wysokiego Szczebla G20 ds. Finansowania Globalnej Wspólnoty na rzecz Gotowości i Reagowania na Pandemię z czerwca 2021 r., światowe koszty dla rządów wyniosły 10,5 biliona dolarów.

Lwia część tej sumy została wygenerowana w krajach OECD, jednak w przypadku mniejszych, biedniejszych krajów, bez uciekania się do prasy drukarskiej, skutki były mniejsze w wartościach bezwzględnych, ale proporcjonalnie znacznie większe, bardziej zróżnicowane i trwalsze.

Gospodarcze i finansowe konsekwencje wybranych reakcji politycznych obejmowały zakłócenia w łańcuchach dostaw żywności i energii oraz rosnące koszty kluczowych towarów, zaostrzone przez negatywną zmianę kursów wymiany w związku z zatrzymaniem międzynarodowych przepływów inwestycyjnych i „ucieczką” gorącego pieniądza do bezpieczeństwa” w USA i UE. Ceny żywności wzrosły w przypadku krajów importujących, które nie miały łatwego dostępu do twardej waluty.

Chociaż udało się uniknąć poważnych i długotrwałych zakłóceń w łańcuchach dostaw żywności, w wielu krajach wystąpiły zakłócenia na poziomie lokalnym i krajowym. Te zaburzenia gospodarcze pogrążyły dziesiątki milionów w biedzie, a wiele innych w niedożywienie i brak bezpieczeństwa żywnościowego – podczas gdy około kilkuset „miliarderów z pandemią” ogromnie zyskało na „Wielkim Resetowaniu” gospodarki „Zoom” oraz na spekulacji na szczepionkach i zaopatrzeniu medycznym.

W przypadku krajów rozwijających się negatywne skutki reakcji na pandemię w dalszym ciągu się nasilają. Inflacja, która eksplodowała w Stanach Zjednoczonych i gdzie indziej, gdy tylko gospodarka zaczęła się ponownie otwierać, doprowadziła do kolejnej skąpej reakcji politycznej, której autorem jest Globalna Północ: wywołująca oszczędności podwyżka stóp procentowych (największa od ponad czterech dekad), która nieuchronnie wydłuży się na cały świat, co będzie miało ogromny wpływ na zadłużenie zewnętrzne oraz zahamowanie inwestycji i wzrostu w większości krajów rozwijających się.

Szybko rosnące zadłużenie i koszty jego obsługi spowodowały zmniejszenie budżetów publicznych i zmniejszenie inwestycji publicznych w edukację i zdrowie, które są kluczem do przyszłego wzrostu i ucieczki od ubóstwa. Bank Światowy podaje, że większość najbiedniejszych krajów świata boryka się z problemem zadłużenia. W sumie w 2022 r. kraje rozwijające się wydały 443,5 miliarda dolarów na obsługę swojego rządu zagranicznego i długu gwarantowanego przez rząd; 75 najbiedniejszych zapłaciło 88,9 miliarda dolarów obsługi długu w 2022 roku.

3. Pandemia nie „spowodowała” reakcji politycznej ani szkód ubocznych; raczej reakcja polityczna była wyrazem preferencji politycznych wąskiej bazy krajów-darczyńców WHO i interesów prywatnych, które odpowiadają za ponad 90 procent finansowania Światowej Organizacji Zdrowia.

Konsensus polityczny wśród osób kierujących reakcją polityczną nie był oparty na dowodach ani nauce i zasadniczo stał w ostrej sprzeczności ze stałymi zaleceniami WHO i skumulowanym doświadczeniem WHO w radzeniu sobie z pandemiami i sytuacjami nadzwyczajnymi w zakresie zdrowia publicznego.

4. Pandemia Covid-19 była trzecim „nadzwyczajnym” wydarzeniem w ciągu niecałych 20 lat, które w wyniku wątpliwej reakcji politycznej przekształciło się z zasadniczo opanowanej sprawy lokalnej w coraz większy kryzys globalny.

Po pierwsze, ataki terrorystów islamskich z 11 września doprowadziły do ogłoszenia otwartej, globalnej „wojny z terroryzmem”, finansowanej z ogromnych wydatków deficytowych w USA na wsparcie dwóch „wiecznych wojen” w Afganistanie i Iraku.

Po drugie, światowy kryzys finansowy i gospodarczy z 2008 r., po którym nastąpiły masowe akcje ratunkowe banków i innych instytucji finansowych oraz masowe poleganie na luzowaniu ilościowym w USA, a później w Europie, chroniły instytucje finansowe, ale zakłócały finanse globalne, zahamowały inwestycje w krajach rozwijających się oraz zdławienie światowego handlu towarami, od którego zależna jest większość krajów rozwijających się.

I po trzecie, epidemia Covida, podobnie jak inne sytuacje nadzwyczajne, wywołała reakcję polityczną wymyśloną poza systemem ONZ, ale następnie zrealizowaną przez instytucje ONZ: Radę Bezpieczeństwa ONZ (do spraw wojny w Iraku), MFW, Bank Światowy ( w związku z kryzysem finansowym), a WHO w sytuacji nadzwyczajnej związanej z pandemią. We wszystkich trzech przypadkach biedni i pracujący ludzie, zarówno na Globalnej Północy, jak i na Globalnym Południu, ponieśli największy ciężar szkód spowodowanych reakcją polityczną, podczas gdy najwięksi posiadacze bogactwa zostali nie tylko chronieni, ale i dodatkowo wzbogaceni.

5. W przypadku każdego z tych kryzysów reakcja polityczna miała silny i trwały wpływ na rozwój, ale kraje rozwijające się nie miały prawdziwego głosu poza instytucjami ONZ.

Co więcej, w każdym z tych przypadków prawdziwy ośrodek podejmowania decyzji znajdował się poza samymi instytucjami wielostronnymi, a zamiast tego znajdował się w nieformalnych, teoretycznie tymczasowych, ale ekskluzywnych porozumieniach, takich jak „koalicja chętnych” utworzona w celu wspierania prowadzonej przez USA wojny przeciwko Irak, wyniesienie G20 na szczebel głów państw w obliczu kryzysu finansowego oraz wysoce zorganizowana sieć darczyńców i zamożnych fundacji, organizacji filantropijnych i podmiotów sektora prywatnego, które wspólnie działają, aby kierować działaniami WHO. Na domiar złego w każdym przypadku Stany Zjednoczone i inne państwa poczyniły znaczne wysiłki, aby manipulować, utajniać i podporządkowywać instytucje wielostronne.

6. Jak dotąd nie podjęto żadnego poważnego, trwałego wielostronnego przedsięwzięcia mającego na celu przegląd i ocenę (1) prawdziwego pochodzenia pandemii covid-19; (2) procesu decyzyjnego, który doprowadził do podjętych decyzji politycznych; i (3) ostatecznej równowagi korzyści i szkód wynikających z zalecanej reakcji politycznej w perspektywie natychmiastowej, krótko- i średnioterminowej.

Obecnie nie ma konsensusu co do pochodzenia patogenu SARS-CoV-2. Wiodącą teorią jest wyciek z laboratorium Instytutu Wirusologii w Wuhan, gdzie amerykańscy i chińscy naukowcy prowadzili badania nad zwiększeniem funkcji (badania mające na celu celowe tworzenie superpatogenów poprzez zwiększanie przenoszenia, zjadliwości lub oporności szczepionek znanych patogenów) wykorzystujących koronawirusy podobne do SARS-CoV-2. Najbardziej przekonujące teorie alternatywne proponują pochodzenie zwierzęce (odzwierzęce), ale nie osiągnięto konsensusu co do najbardziej prawdopodobnej drogi przedostania się źródła zwierzęcego do ludzi. Biorąc pod uwagę ogromną wagę doświadczenia związanego z covid-19 w kształtowaniu naszego rozumienia zagrożenia pandemią, uzasadnione jest dalsze dochodzenie, być może pod bezstronną ochroną świadków.

Proces, w ramach którego Dyrektor Generalny WHO skorzystał ze swojego nadzwyczajnego uprawnienia do ogłoszenia stanu zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym („PHEIC”), również wymaga znacznie dokładniejszej analizy. W szczególności należy dokładnie przeanalizować proces oceny ryzyka i kryteria stosowane przez personel WHO, który poinformował Komitet ds. Nagłych Przypadków i Dyrektora Generalnego, w celu opracowania wytycznych, które umożliwiłyby wydawanie bardziej świadomych zaleceń na przyszłe sytuacje awaryjne. Należy uważnie przyjrzeć się bardzo ograniczonej roli państw członkowskich WHO w procesie obrad – procesie zastrzeżonym dla państw członkowskich w Radzie Bezpieczeństwa ONZ w sprawach wojny i pokoju.

Wreszcie państwa członkowskie muszą porównać względne koszty i korzyści wynikające z zaleceń WHO dotyczących covid-19 z różnymi doświadczeniami krajów, które odstąpiły od zaleceń WHO.

7. Jedną z najbardziej negatywnych konsekwencji niepopularnego wdrożenia zalecanych przez WHO środków politycznych jest masowa erozja zaufania publicznego do organów zdrowia publicznego, która ma miejsce od początku pandemii Covid-19.

Dotyczy to zarówno krajowych, jak i międzynarodowych organów odpowiedzialnych za zdrowie publiczne. Mimo to WHO jest obecnie najbardziej narażona na kary polityczne, w dużej mierze ze względu na niezwykłą uwagę, jaką negocjacje w sprawie traktatu pandemicznego (słusznie) poświęcają dysydentom w całych Stanach Zjednoczonych i coraz częściej w stolicach Europy, Japonii i Australii, a także niektóre kraje rozwijające się.

Określanie tych dysydentów jako „antyszczepionkowców”, „teoretyków spiskowych”, „wariatów” i „populistycznych demagogów” przez urzędników WHO, powtarzając papugą swoich darczyńców, wyrządza głęboką przysługę prawdzie i honorowym motywom stojącym za ich sprzeciwem. To tylko wzmacnia przekonanie, że WHO rzeczywiście jest odpowiedzialnym ośrodkiem działań, który należy pokonać.

8. W 2020 r. Dyrektor Generalny WHO miał już uprawnienia do jednostronnego ogłoszenia stanu nadzwyczajnego w zakresie zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym oraz do wydawania później nominalnie „niewiążących” i praktycznie niewykonalnych, ale mimo to autorytatywnych zaleceń; nowy traktat dotyczący pandemii i zmienione międzynarodowe przepisy zdrowotne zobowiązują państwa członkowskie do pięcioletnich inwestycji o wartości 155 miliardów dolarów w celu stworzenia ogólnoświatowej infrastruktury na potrzeby nadzoru, koordynacji, monitorowania i egzekwowania przestrzegania przepisów, skupiającego się na WHO i ukierunkowanego na pandemię.

Złowieszczymi słowami prawnika Carla Schmitta: „Władcą jest ten, kto decyduje o wyjątku”. Z tego punktu widzenia decyzja WHA „w drodze konsensusu” (tj. bez głosowania zarejestrowanego) o przekazaniu Dyrektorowi Generalnemu uprawnień decyzyjnych, które normalnie byłyby zastrzeżone dla Państw Członkowskich, będzie fatalnym posunięciem, bardziej niezwykłe jest to, że państwa członkowskie nie przeprowadziły wobec tego organu żadnych znaczących kontroli instytucjonalnych. Być może jednak tak długo, jak WHO nie miała środków, aby energicznie stosować swoją władzę, zakładano, że nie ma się czego obawiać, a decyzję o ogłoszeniu PHEIC można opisać jako decyzję technokratyczną bez poważnego znaczenia politycznego.

Jeśli tak, doświadczenie związane z reakcją w zakresie zdrowia publicznego na pandemię Covid-19 powinno wystarczyć, aby skłonić do ponownego przemyślenia tych założeń. Natomiast szerokie zaangażowanie na rzecz „wzmocnienia WHO” nie jako instrumentu zbiorowego działania suwerennych państw, ale jako podmiotu uprawnionego do działania suo moto (z własnego wniosku) i egzekwowania różnymi środkami przestrzegania jej dyrektyw jest wyraźnym zmieniacz gry.

Następujące cechy planów WHO dotyczących zapobiegania pandemii, gotowości i reagowania na nią wskazują na zagrożenia polityczne i konflikty, które nie tylko nie wzmacniają WHO, ale w rzeczywistości stają się zachętą do jej porzucenia:

zdolność do narzucania działań państwu przez WHO;
rozwijana rozległa, wzajemnie powiązana struktura nadzoru;
rozważane wykorzystanie finansowania wielostronnego w celu zapewnienia kontroli operacyjnej i „odpowiedzialności” państw członkowskich;
utworzenie rozbudowanego systemu współdzielenia patogenów wraz z (wciąż) nieuregulowanymi badaniami i rozwojem, w tym eksperymentami związanymi ze zdobywaniem funkcji;
uznanie zwalczania „dezinformacji” i „dezinformacji” za podstawową kompetencję (i dorozumiany obowiązek) państw członkowskich;
proponowane ustanowienie nadzwyczajnej kontroli nad produkcją i dystrybucją szerokiej gamy „produktów medycznych”.

9. Podsumowując, traktat dotyczący pandemii i liczne zmiany IHR nie stanowią przejęcia władzy przez Sekretariat WHO, ale raczej przejęcie władzy przez WHO przez jej darczyńców publicznych i prywatnych.

W wielostronnym świecie multilateralizmu rzeczy rzadko są takie, jakimi się wydają. W negocjacjach umów międzynarodowych znaczenie słów często rozpływa się w „wykalkulowaną dwuznaczność”, powszechną praktykę dyplomatyczną mającą na celu zmniejszenie tarć i umożliwienie „pomyślnego” zawarcia trudnych umów.

Mówi się, że ONZ „nigdy nie zawodzi”; ale kiedy tak się dzieje, zawsze obwinia się Organizację. I tak właśnie jest w tym przypadku: podczas gdy traktat dotyczący pandemii staje się piorunochronem dla stłumionej powszechnej frustracji i gniewu z powodu wielu niepowodzeń w reakcji na politykę covid-19, to Organizacja stała się przedmiotem pogardy i prawdopodobnej zemsty, a nie prawdziwi autorzy wielu nieprzemyślanych wyborów politycznych, które zakończyły się tak haniebną porażką.

10. Głos 194 Państw Członkowskich reprezentowanych na 77. posiedzeniu Światowego Zgromadzenia Zdrowia powinien stanowić jednoznaczne „Nie” dla traktatu i pakietu IHR, zarówno w obecnej postaci, jak i jako podstawa wszelkich przyszłych negocjacji.

Elementy obecnego projektu umowy można uwzględnić w nowym, rozszerzonym i określonym w czasie procesie, pod następującymi warunkami w celu ustanowienia odpowiednich i proporcjonalnych podstaw, opartych na dowodach, nauce i doświadczeniu porównawczym dla przyszłych rozważań i negocjacji:

1. Należy dokładnie zbadać proces decyzyjny dotyczący zgłoszenia PHEIC, zarówno w formie, w jakiej był on stosowany w zgłoszeniu dotyczącym Covid-19, jak i przy wcześniejszych i kolejnych okazjach. Proces ten uwzględnia potrzebę rozróżnienia sytuacji awaryjnych o różnej skali i rodzaju zagrożenia, wykorzystania standardowych praktyk oceny ryzyka, oszacowania potencjalnych szkód ubocznych, przeprowadzenia analizy kosztów i korzyści oraz opracowania praktyk zapewniających proporcjonalne i dobrze uzasadniona odpowiedź. Przede wszystkim w ramach przeglądu należy zwrócić szczególną uwagę na brak reprezentacji Państw Członkowskich w procesie obrad i podejmowania decyzji.

2. Powinien istnieć niezależny, krytyczny i celowo antagonistyczny proces przeglądu („Zespół A/Zespół B”), aby ocenić, w jaki sposób zalecenia WHO dotyczące działań, w tym dotyczące zdrowia publicznego i polityki społecznej, zostały sformułowane i ogłoszone przez Sekretariat WHO, jakość podstawę dowodową, na podstawie której podjęto decyzje, oraz powody unieważnienia poprzednich wytycznych i zaleceń. Należy również zbadać rolę państw członkowskich i podmiotów niepaństwowych w tym procesie, a także różne sposoby, w jakie państwa członkowskie reagowały na zalecenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na sposób, w jaki posłowie korzystali lub nie z niezależności przy interpretowaniu swoich obowiązków i dostosowywaniu scentralizowanych zaleceń do specyficznych warunków krajowych.

3. Należy przeprowadzić uważną i szeroko zakrojoną analizę wielowymiarowych skutków pełnej reakcji politycznej, w tym polityk fiskalnych i ich zróżnicowanego wpływu na terytoriach poszczególnych krajów i na przestrzeni czasu, aby lepiej zrozumieć konsekwencje różnych wyborów politycznych w przyszłości. Przegląd ten powinien być możliwie bezstronny i przejrzysty, uznając, że odbudowa zaufania do władzy publicznej jest ważnym celem tego procesu przeglądu. Aktorów i działań nie należy charakteryzować w kategoriach upolitycznionych lub pejoratywnych, natomiast należy zbadać podstawy i wpływ rzeczywistej polityki oraz przetestować je w oparciu o dowody.

4. Różnorodne sposoby, w jakie państwa członkowskie stosowały się, dostosowywały lub odrzucały zalecenia WHO, stanowią naturalny eksperyment dostarczający ważnych dowodów na korzyści lub szkody wynikające z różnych wyborów politycznych w różnych okolicznościach. Należy podjąć zdyscyplinowany i innowacyjny wysiłek, być może za pośrednictwem ratuszów wspólnie sponsorowanych przez WHO i krajowe władze ds. zdrowia, w celu gromadzenia i oceny dowodów w celu wykazania wartości oraz zapewnienia wskazówek, w jaki sposób zachęcać do odpowiedzialności krajowej i społeczności poprzez bardziej elastyczne podejście i lokalnie dostosowywalny proces reagowania politycznego. Dowody, w tym metaanalizy Cochrane dotyczące recenzowanych badań przeprowadzonych przez licencjonowanych klinicystów, należy poddać przeglądowi w celu oceny:

Potencjał alternatywnych podejść terapeutycznych w powstrzymywaniu infekcji wirusowych.
Wpływ alternatywnych polityk w zakresie zdrowia publicznego i polityki społecznej na jednostki w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się wirusa przy jednoczesnej minimalizacji zakłóceń w podstawowych systemach gospodarczych, zdrowotnych i żywnościowych.
W tym ćwiczeniu należy zwrócić szczególną uwagę na to, w jakim stopniu świętość relacji lekarz-pacjent w procesie podejmowania decyzji klinicznych była lub nie była chroniona oraz w jaki sposób można ją lepiej chronić w przyszłości.

5. Należy dokonać dokładnej analizy wszystkich istniejących dowodów na pochodzenie pandemii covid-19. W przypadku hipotezy wycieku z laboratorium badacze amerykańscy, chińscy i inni mogą uzyskać zwolnienie z obowiązku ścigania za wszelkie działania, które mogą ujawnić: ma to na celu maksymalizację prawdopodobieństwa ustalenia możliwie najpełniejszej i szczerej oceny. Badanie należy przeprowadzić w sposób rzucający dodatkowe światło na potencjalną wartość i ryzyko badań nad wzmocnieniem funkcji. Wyniki należy upubliczniać w sposób stanowiący ważny bodziec do świadomej debaty międzynarodowej oraz oceny potrzeby i sposobów całkowitego zakazu lub rygorystycznego regulowania takich badań.

Wniosek

Najlepszym rozwiązaniem, biorąc pod uwagę kwestie tu poruszone, byłoby całkowite wznowienie procesu negocjacyjnego w oparciu o nowe przesłanki, bardziej otwarty i włączający proces prowadzony przez państwa członkowskie oraz zdrowy, odpowiednio pokorny i prawdziwy szacunek dla nauki i jej ograniczeń, dowody oraz dowody przeciwstawne, mądrość doświadczenia i uznanie uzasadnionych różnic.

Po prostu głosowanie na „nie” pozostawiłoby obecną sytuację – sytuację, która doprowadziła do wielu niepowodzeń związanych z pandemią Covid-19 – bez rozwiązania. Jednak jakakolwiek domniemana „korzyść” z nowego traktatu będzie prawdopodobnie w najlepszym wypadku marginalna. Co ważniejsze, traktat i poprawki w obecnej formie wyrządzają ogromne, możliwe do zidentyfikowania szkody i postawią wszystkich, z wyjątkiem tych, którzy mają udziały w Big Pharmie, usługach IT i globalnych finansach, w znacznie gorszej sytuacji.

Źródło: https://expose-news.com/2024/05/25/who-fails-to-get-agreement/