„Świat bez raka”: Głębokie zanurzenie w świecie alternatywnych metod leczenia raka

– Laetrie, znany również jako amigdalina lub witamina B17, to naturalna substancja pochodząca z pestek moreli i innych owoców, która była zarówno chwalona jako potencjalne lekarstwo na raka, jak i odrzucana jako szarlataneria, co doprowadziło do znaczącej debaty i kontrowersji w społeczności medycznej.

– Dr Ernst T. Krebs, Jr., wprowadził laetrile w latach pięćdziesiątych XX wieku, proponując, że rak jest chorobą niedoboru podobną do szkorbutu, którą można leczyć poprzez przywrócenie witaminy B17. Teoria ta pozostała kamieniem węgielnym atrakcyjności laetrile wśród zwolenników alternatywnych metod leczenia.

– FDA, American Cancer Society i American Medical Association uznały laetrile za nieskuteczny i potencjalnie niebezpieczny, powołując się na brak dowodów naukowych. Jednak wysokie koszty i czas wymagany do przeprowadzenia rygorystycznych protokołów testowych budzą wątpliwości co do dostępności alternatywnych metod leczenia.

– Niemożność opatentowania laetrile doprowadziła do braku zachęty finansowej dla firm farmaceutycznych do inwestowania w jego rozwój i testowanie, potencjalnie przyczyniając się do tłumienia informacji o jego korzyściach.

– Godne uwagi przypadki, takie jak badania dr Kanematsu Sugiury wykazujące skuteczność laetrile u myszy i doniesienia Alicii Buttons o remisji raka, podkreślają osobisty i emocjonalny wymiar debaty na temat laetrile.

W dziedzinie leczenia raka niewiele tematów wywołało tyle debat i kontrowersji, co laetrile, związek często określany jako witamina B17. Ta naturalna substancja, pochodząca z pestek moreli i innych owoców, została zarówno okrzyknięta potencjalnym cudownym lekiem, jak i odrzucona jako szarlataneria. Historia laetrile’u jest złożona, pełna naukowych intryg, batalii prawnych i głębokiej przepaści między zwolennikami alternatywnego zdrowia a głównym nurtem medycznym. W swojej książce „World Without Cancer”, G. Edward Griffin przedstawia szczegółowy i przekonujący opis tego kontrowersyjnego leczenia, rzucając światło na jego historię, naukowe podstawy i szersze implikacje dla wolności medycznej.

Laetrile, znany również jako amigdalina, został po raz pierwszy zaproponowany jako lek przeciwnowotworowy przez dr Ernsta T. Krebsa, Jr. w latach pięćdziesiątych XX wieku. Krebs twierdził, że rak nie jest chorobą wywoływaną przez wirusy lub toksyny, ale raczej chorobą niedoboru, podobną do szkorbutu lub pellagry. Zgodnie z jego teorią, w nowoczesnej diecie brakuje niezbędnego składnika odżywczego – witaminy B17 – której przywrócenie mogłoby zapobiegać i leczyć raka. Pomysł ten był rewolucyjny w tamtym czasie i nadal jest kamieniem węgielnym atrakcyjności laetrile wśród entuzjastów alternatywnych metod leczenia.

Pomimo entuzjazmu jego zwolenników, laetrile spotkał się ze znacznym sprzeciwem ze strony establishmentu medycznego. Food and Drug Administration (FDA), American Cancer Society i American Medical Association konsekwentnie określają laetrile jako nieskuteczny i potencjalnie niebezpieczny. Argumentują, że nie ma naukowych dowodów na poparcie jego stosowania w leczeniu raka. Jednak, jak wskazuje Griffin, termin „udowodniony” w naukach medycznych jest często bardziej zniuansowany niż się wydaje. Rygorystyczne protokoły testowe wymagane przez organy regulacyjne mogą być zbyt drogie i czasochłonne, co rodzi pytania o dostępność alternatywnych metod leczenia.

Jedną z najważniejszych barier w akceptacji laetrile jest brak zachęt finansowych dla firm farmaceutycznych. W przeciwieństwie do opatentowanych leków, które mogą być sprzedawane po wysokich cenach, laetrile jest substancją naturalną, której nie można opatentować. Oznacza to, że jego rozwój i testowanie może przynieść niewielki lub żaden zysk. Krytycy twierdzą, że to finansowe zniechęcenie doprowadziło do celowego tłumienia informacji o potencjalnych korzyściach laetrile.

Kontrowersje związane z laetrilem nie są tylko teoretyczne; miały one miejsce w rzeczywistych przypadkach. Jednym z najbardziej znaczących przykładów jest historia dr Kanematsu Sugiury, starszego badacza w prestiżowym Sloan-Kettering Cancer Center. W latach 70. Sugiura przeprowadził eksperymenty, które wykazały, że laetrile skutecznie powstrzymuje rozprzestrzenianie się raka u myszy. Kiedy jego odkrycia zostały opublikowane, spotkały się z oporem i próbami ich zdyskredytowania. Pomimo tego, że inni badacze potwierdzili jego wyniki, badania zostały ostatecznie pogrzebane, co wywołało pytania o uczciwość procesu naukowego.

Dla wielu pacjentów decyzja o zastosowaniu laetrile jest kwestią desperacji i nadziei. Alicia Buttons, żona aktora Reda Buttonsa, jest jednym z takich przypadków. Po otrzymaniu nieuleczalnej diagnozy od lekarzy głównego nurtu, szukała leczenia laetrilem w Niemczech i podobno doświadczyła całkowitej remisji raka. Historie takie jak te, choć anegdotyczne, podkreślają osobisty i emocjonalny wymiar debaty na temat laetrile. Podkreślają również znaczenie autonomii pacjenta i prawa do poszukiwania alternatywnych metod leczenia.

Kontrowersje związane z laetrilem dotyczą czegoś więcej niż tylko jednej substancji. Dotyka ona szerszych kwestii wolności medycznej, roli potężnych instytucji i potrzeby otwartości umysłu w badaniach naukowych. Historia medycyny obfituje w przykłady przełomowych odkryć, które początkowo były wyśmiewane lub tłumione, by później zostać uznane za słuszne. Model heliocentryczny Galileusza i poparcie dr Ignaza Semmelweisa dla mycia rąk to tylko dwa takie przykłady.

W miarę trwania debaty nad laetrilem staje się jasne, że prawda jest często złożona i wieloaspektowa. Sceptycyzm instytucji medycznych jest zrozumiały, biorąc pod uwagę brak solidnych badań klinicznych, ale nie można ignorować osobistych historii pacjentów, którzy znaleźli nadzieję i uzdrowienie dzięki laetrile.

Źródła obejmują:

Źródło: https://www.naturalnews.com/2025-04-25-deep-dive-into-world-of-alternative-cancer-treatments.html