63 banki centralne wdrażają Bazyleę III, która obejmuje powszechną praktykę “ratowania” upadających banków

Bank Rozrachunków Międzynarodowych ogłosił, że jego jurysdykcje członkowskie poczyniły znaczne postępy we wdrażaniu ostatecznych elementów Bazylei III.

Bazylea III obejmuje szeroką akceptację bail-in jako sposobu ratowania upadających banków. W przeciwieństwie do bailoutu, który wiąże się z pomocą zewnętrzną (często ze strony podatników), ratowanie restrukturyzuje zobowiązania banku wewnętrznie, co obejmuje pobieranie pieniędzy z depozytów i kont oszczędnościowych, ponieważ stanowią one część zobowiązań banku, i przekształcanie ich z gotówki, którą można wykorzystać, w coś innego, np. akcje banku.

Innymi słowy, jest to ratowanie banku przez podatników, ale bez pośrednictwa rządu. Jako deponent lub oszczędzający, warunki ratowania nie będą z tobą negocjowane.

Założony w 1930 r. BIS jest własnością 63 banków centralnych, reprezentujących kraje z całego świata, które łącznie odpowiadają za około 95% światowego PKB. Posiada jurysdykcje członkowskie z 28 krajów. Te jurysdykcje członkowskie są reprezentowane przez banki centralne i organy formalnie odpowiedzialne za nadzorowanie działalności bankowej.

Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (“BCBS”) jest głównym globalnym organem ustanawiającym standardy w zakresie regulacji ostrożnościowych banków, stanowiąc forum regularnej współpracy w kwestiach nadzoru bankowego. Komitet składa się z przedstawicieli 28 krajów i ma siedzibę w Bazylei, w Szwajcarii.

BCBS jest jednym z komitetów i stowarzyszeń Banku Rozrachunków Międzynarodowych (“BIS”), które stanowią część jego zaangażowania w proces bazylejski. Proces Bazylejski to nazwa nadana międzynarodowej współpracy banków centralnych, z wyjątkiem Centralnego Banku Rosji, którego członkostwo zostało zawieszone, oraz innych organów finansowych.

Trzecia Umowa Bazylejska lub Bazylea III to zestaw globalnych regulacji bankowych opublikowanych przez BCBS w listopadzie 2010 roku. Konsorcjum banków centralnych z 28 krajów opracowało Bazyleę III w 2009 roku, głównie w odpowiedzi na kryzys finansowy z lat 2007-2008 i późniejszą recesję gospodarczą. Wdrożenie Bazylei III zostało kilkakrotnie przedłużone, początkowo zaplanowane na lata 2013-2015, następnie na 2022 r., a ostatecznie na 2023 r., z powodu pandemii COVID-19. Opóźnienia we wdrażaniu Bazylei III wynikały również z tego, że banki domagały się więcej czasu na dostosowanie się do nowych przepisów i lobbowały przeciwko nim.

Wdrożenie ostatecznych elementów Bazylei III, znane jako Basel III Endgame w Stanach Zjednoczonych, które rozpoczęło się w 2017 r., ma zakończyć się w 2024 r., a przepisy wejdą w życie w lipcu 2025 r.

Bazylea II, opublikowana w 2004 roku, była poprzednim zbiorem globalnych regulacji bankowych. Bazylea III opiera się na Bazylei II, udoskonalając ramy pomiaru minimalnych wymogów kapitałowych i wprowadzając nowe wymogi dotyczące płynności i dźwigni finansowej. Bazylea II jest obecnie częściowo zastąpiona przez Bazyleę III, a niektóre z jej postanowień zostały rozszerzone lub zmodyfikowane.

Bazylea III Endgame obejmuje aktualizacje sposobu, w jaki banki obliczają ryzyko niespłacenia pożyczek przez ludzi, w jaki sposób wykorzystują własne modele wewnętrzne do określenia, ile pieniędzy muszą przechowywać w rezerwie oraz w jaki sposób powinny radzić sobie z ryzykiem operacyjnym, takim jak oszustwa lub awarie systemu.

W szczegółowym artykule Investopedia wyjaśnia, czym jest Bazylea III i jakie mogą być jej skutki dla inwestorów:

Krytycy Bazylei III Endgame argumentują, że wyższe wymogi kapitałowe doprowadziłyby niektóre banki do ograniczenia działalności kredytowej, spowalniając wzrost gospodarczy w krótkim okresie. Uważa się, że banki będą musiały utrzymywać więcej kapitału pod ręką, co spowolni ich akcję kredytową.

Lobby, takie jak Bank Policy Institute, zaczęło działać na falach radiowych i w Internecie, ostrzegając, że sugerowane regulacje, które dotyczyły tylko około 37 amerykańskich banków posiadających aktywa o wartości 100 miliardów dolarów lub więcej, zagroziłyby marzeniom młodych rodzin o posiadaniu domu i planom ekspansji małych firm. Banki twierdzą, że reformy nie uczyniłyby ich bardziej stabilnymi i miałyby efekt domina na ich zdolność do pożyczania funduszy osobom z mniejszą zdolnością kredytową, w tym mniejszościom, które w przeszłości miały problemy z uzyskaniem kredytu od amerykańskich instytucji finansowych.

Zwolennicy planu wskazują jednak na badania, które pokazują, że banki mogą udzielać więcej pożyczek, mając większą poduszkę zabezpieczającą ich działalność kredytową, w taki sam sposób, w jaki posiadanie większych oszczędności może sprawić, że będziesz mniej niechętny do udzielenia pożyczki członkowi rodziny. Inni twierdzą, że jakikolwiek wpływ byłby w najlepszym razie skromny.

Podczas gdy zasady Bazylei III Endgame mają przede wszystkim na celu wzmocnienie systemu bankowego, ich skutki będą miały wpływ na całą gospodarkę.

Podczas gdy Bazylea III jest skierowana przede wszystkim do bardzo dużych, aktywnych na arenie międzynarodowej banków, krytycy zarzucają, że jej regulacje wpłynęłyby również na małe i średnie banki.

Artykuł Investopedii skupia się na inwestorach. A co ze skutkami dla posiadaczy rachunków bankowych?

Bazylea III wprowadza “bail-in” banków, co stanowi znaczącą zmianę w regulacjach bankowych.

Jak zauważa Investopedia, zarówno programy bail-in, jak i bail-out mają na celu zapobieżenie całkowitemu upadkowi upadającego banku. Różnica między nimi polega przede wszystkim na tym, kto ponosi ciężar finansowy ratowania banku.

W przypadku bailoutu rząd zasila banki kapitałem, umożliwiając im kontynuowanie działalności. Widzieliśmy to po kryzysie finansowym z lat 2007-2008.

Bail-in zapewnia natychmiastową pomoc, gdy banki wykorzystują pieniądze od swoich niezabezpieczonych wierzycieli, w tym deponentów i posiadaczy obligacji, do restrukturyzacji swojego kapitału. Innymi słowy, banki wykorzystują pieniądze od deponentów i niezabezpieczonych wierzycieli, aby pomóc im uniknąć upadłości. Deponenci, klienci banku, to ty, ja i każdy, kto ma pieniądze na koncie bankowym.

Jak zauważa Investopedia:

Wykorzystanie bail-inów było widoczne na Cyprze, kraju obciążonym wysokim zadłużeniem i potencjalnymi bankructwami banków. Krajowy sektor bankowy rozrósł się po przystąpieniu Cypru do Unii Europejskiej (UE) i strefy euro. Wzrost ten, w połączeniu z ryzykownymi inwestycjami na greckim rynku i ryzykownymi pożyczkami od dwóch dużych krajowych pożyczkodawców, doprowadził do interwencji rządu w 2013 roku.

Pomoc finansowa nie była możliwa, ponieważ rząd federalny nie miał dostępu do globalnych rynków finansowych ani pożyczek. Zamiast tego wprowadził politykę bail-in, zmuszając deponentów posiadających ponad 100 000 euro do odpisania części swoich udziałów, co stanowiło opłatę w wysokości 47,5%.

Warunki cypryjskiego bail-in były proste. Cypr nałożył “jednorazowy” podatek od depozytów bankowych, aby zebrać fundusze. “Podatek będzie wynosił 6,75% od ubezpieczonych depozytów o wartości 100 000 euro lub mniejszej oraz 9,9% od nieubezpieczonych kwot powyżej 100 000 euro. Deponenci otrzymają akcje banków równe temu, co stracą na podatku” – donosił wówczas The Atlantic.

Kilka tygodni później, 26 marca 2013 r., Cypr, Unia Europejska i Międzynarodowy Fundusz Walutowy osiągnęły porozumienie. Porozumienie zakładało, że drugi co do wielkości pożyczkodawca w kraju, Cyprus Popular Bank (Laiki), przejdzie natychmiastowy proces restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w ramach którego depozyty poniżej 100 000 euro, które są gwarantowane, zostaną przeniesione do dobrego banku. Kredyty zagrożone i nieubezpieczone depozyty zostaną umieszczone w złym banku i z czasem zlikwidowane.

Kilka dni później, 30 marca 2013 r., Reuters doniósł, że “główni deponenci [czyt. ludzie oraz małe i średnie firmy, które miały oszczędności na swoich kontach bankowych] w największym cypryjskim banku stracą około 60 procent oszczędności powyżej 100 000 euro … zaostrzając warunki ratunku, który wstrząsnął europejskimi bankami, ale uratował wyspę przed bankructwem”.

Ale co z ludźmi i małymi firmami? Czy bail-in uratował ich przed bankructwem? A może spowodował ich bankructwo? BIS i jego jurysdykcje członkowskie wydają się nie zastanawiać nad tym nawet przez chwilę.

W przypadku bail-inów rządy mogą nie ratować banków z publicznej kasy – pieniędzy, które podatnicy przekazali i powierzyli swoim rządom, aby były mądrze wykorzystywane na usługi publiczne – ale podatnicy, którzy mają konto bankowe z pieniędzmi, nadal będą ratować bank, bezpośrednio, a nie za pośrednictwem rządu.

W dniu 13 maja 2024 r. na spotkaniu gubernatorów i szefów nadzoru (“GHOS”) “członkowie jednogłośnie potwierdzili swoje oczekiwania dotyczące pełnego, spójnego i jak najszybszego wdrożenia wszystkich aspektów ram Bazylea III” – czytamy w komunikacie prasowym BIS z dnia 2 października 2024 roku.

Ramy Bazylei, które GHOS jednogłośnie przyjęły, wyraźnie odnoszą się do bail-in tylko w uwagach do jednego z formularzy szablonów:

**Ramy Bazylejskie, Uwagi do “Szablonu KM2: Kluczowe wskaźniki – wymogi TLAC** (na poziomie grupy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji),
Komitet Bazylejski ds. Nadzoru Bankowego, 2024, str. 1395

Dla większości z nas, którzy nie są zaangażowani w bankowość centralną lub komercyjną, jest to bełkot, ale pokazuje, że akceptują bail-in jako sposób ratowania upadających banków. Potwierdza to przemówienie wygłoszone w 2018 r. na międzynarodowej konferencji IADI-ERC przez Fernando Restoya, prezesa Instytutu Stabilności Finansowej Banku Rozrachunków Międzynarodowych. Jego wystąpienie nosiło tytuł “Bail-in w nowych ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków: czy istnieje problem z klasą średnią?”.

“Jak już wspomniałem, dostępność uprawnień do umorzenia lub konwersji długu jest fundamentalnym i innowacyjnym elementem kluczowych atrybutów” – powiedział.

“Kluczowe atrybuty”, do których odnosił się Restoy, to “Kluczowe atrybuty skutecznych systemów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych” Rady Stabilności Finansowej. Dokument, o którym mowa w Ramach Bazylejskich, został jednogłośnie przyjęty przez GHOS na początku tego roku. Dokument ten odnosi się do “umorzenia lub konwersji długu z restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją”, co oznacza po prostu zarządzanie umorzeniem lub konwersją długu w uporządkowany sposób, minimalizując wpływ na gospodarkę. Proces ten jest narzucany przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i nie jest negocjowany z bankiem, jego wierzycielami lub deponentami.

Praktyka bail-in powinna zostać zdelegalizowana, a nie stać się bankową normą.

Deponenci, w szczególności ludzie oraz małe i średnie firmy, nie mają wpływu na to, jak bank jest zarządzany, kto jest w nim zatrudniony, ile zarabiają dyrektorzy ani w jakie operacje się angażuje. Deponujemy nasze pieniądze w bankach, działając jako pożyczkodawcy i dostarczając fundusze bankowi, który następnie wykorzystuje te fundusze do udzielania pożyczek innym klientom lub inwestowania w inne aktywa. Banki wykorzystują nasze pieniądze do finansowania swoich operacji i osiągania zysków, z których część jest wypłacana akcjonariuszom banku. Pozwalamy bankom czerpać zyski z naszych oszczędności, ponieważ ufamy, że nasze pieniądze są bezpieczne, a nasze depozyty zostaną spłacone przez bank na żądanie. Jeśli banki mogą teraz zabrać nasze pieniądze, aby sfinansować swoje złe zarządzanie lub gorzej, nasze pieniądze nie są już bezpieczne. Dlaczego mielibyśmy deponować pieniądze w banku?

Możesz sprawdzić, jak daleko bank centralny Twojego kraju jest we wdrażaniu Bazylei III na pulpicie nawigacyjnym BIS, podążając za hiperłączem zawartym w słowach “RCAP: Tablica nawigacyjna wdrażania Bazylei III” TUTAJ.

Źródło: https://expose-news.com/2024/10/02/63-central-banks-are-implementing-basel-iii/