Menu

Dlaczego koronawirus nie spowodował choroby u nietoperzy?

4 kwietnia, 2020 - Koronawirus
Dlaczego koronawirus nie spowodował choroby u nietoperzy?

Większość ekspertów uważa, że ​​koronawirus najprawdopodobniej pochodzi od nietoperzy. Potem “przeskoczył” na inny gatunek, prawdopodobnie na pangoliny, a następnie na ludzi. Dlaczego więc wirus nie spowodował choroby u nietoperzy i pangolin?

Jak opisuje dr Rath w swoim ostatnim Otwartym Liście, podczas gdy obecna pandemia koronawirusa powoduje choroby i śmierć wśród ludzi na całym świecie, zwierzęta są rzadko nią dotykane. Mogą one być nosicielami wirusa, ale nie rozwijają śmiertelnej choroby. W rzeczywistości, starając się przetestować potencjalne terapie, naukowcy na całym świecie poszukują bezskutecznie odpowiedniego modelu zwierzęcego, w którym wirus powoduje chorobę. Dlatego też należy ostrożnie słuchać wszelkich ekspertów naukowych, którzy doradzają rządom lub zwracają się do społeczeństwa w sprawie możliwych rozwiązań pandemii.

Metabolizm człowieka różni się od metabolizmu, zasadniczo wszystkich innych zwierząt, przez jego niezdolność do syntezy witaminy C z glukozy. Większość zwierząt produkuje witaminę C w dużych ilościach do 20.000 miligramów dziennie w porównaniu do masy ciała człowieka. U ludzi brakuje tej zdolności z powodu mutacji genetycznej, która wystąpiła podczas ich ewolucji. Tak więc wszyscy ludzie są dziś zależni od optymalnego spożycia witaminy C, z diety lub z suplementów. Obecnie większość ludzi na świecie cierpi z powodu niedoboru witaminy C, którego skutkiem jest m.in. osłabienie tkanki łącznej i osłabienie naszego systemu odpornościowego. W ten sposób wirusy i wiele innych organizmów zakaźnych może łatwo dostać się do organizmu i znaleźć zbyt małą odporność immunologiczną, aby z nimi walczyć.

Czym ten nowy wirus różni się od innych koronawirusów?

Rodzina koronawirusów składa się z 39 różnych gatunków. Spośród nich tylko siedem rodzajów zaraża i wywołuje choroby u ludzi. Cztery gatunki koronawirusa wywołują łagodne objawy podobne do przeziębienia, a tylko trzy rodzaje wywołują ciężkie i prawdopodobnie śmiertelne infekcje: SARS-CoV – powodujący ciężki ostry zespół oddechowy, MERS-CoV – bliskowschodni zespół niewydolności oddechowej i obecny SARS-CoV2, który jest odpowiedzialny za obecną chorobę COVID-19.

SARS-CoV2 jest kuzynem koronawirusa, który spowodował SARS, posiadającym około 79% podobieństwa w swoim składzie genetycznym. Choć jednak są one podobne, to nie są takie same, a ich objawy chorobowe są różne. SARS został rozpoznany pod koniec lutego 2003 r. w Chinach. Na całym świecie 8.098 osób zachorowało na SARS, a 774 zmarło, przy czym śmiertelność na tę chorobę wyniosła 10%.

MERS-CoV został po raz pierwszy rozpoznany w Arabii Saudyjskiej we wrześniu 2012 roku. Na całym świecie MERS-CoV odpowiedzialny był za 2.494 przypadki MERS i 858 zgonów, a wskaźnik śmiertelności wyniósł 37%.

Trwająca epidemia SARS-CoV2 oraz wskaźnik zakażeń i śmiertelności wydają się inne niż, zarówno przy SARS-CoV, jak i MERS-CoV. Na dzień 10 marca w Stanach Zjednoczonych odnotowano 866 przypadków COVID-19, w tym 28 zgonów, natomiast w Kanadzie odnotowano 45 przypadków. Wydaje się, że SARS-CoV2 jest mniej śmiertelny niż dwa pozostałe szczepy koronawirusa, ale za to jest bardziej zaraźliwy.

Niektórzy mówią, że COVID może stać się endemiczny. Co to oznacza?

Agresywne choroby, takie jak SARS, prowadzą do wybuchów epidemii, w których liczba nowych przypadków gwałtownie wzrasta w danym regionie. Skuteczne środki w zakresie zdrowia publicznego, oparte na dowodach naukowych, zmniejszają liczbę nowych pacjentów zarażonych, dopóki te agresywne choroby nie zostaną opanowane. Natomiast choroba endemiczna jest stale obecna w danym regionie geograficznym. Dobrym przykładem choroby endemicznej jest malaria, która jest stale obecna w regionach tropikalnych Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej.

Epidemia SARS z 2003 r. została opanowana dzięki połączeniu skutecznych międzynarodowych metod nadzoru oraz lokalnych, opartych na dowodach środków w zakresie zdrowia publicznego. Międzynarodowe systemy nadzoru ostrzegały władze o pojawieniu się nowej choroby, pomagając w ustanowieniu wytycznych dla podróżnych, linii lotniczych i załogi. Uruchomiona została również globalna reakcja, która zapobiegła rozprzestrzenianiu się choroby i pomogła w lokalnych działaniach w zakresie zdrowia publicznego, mająca na celu identyfikację i kwarantannę osób zakażonych. Do lipca 2003 r., cztery miesiące po wybuchu epidemii, rozprzestrzenianie się SARS z człowieka na człowieka ustało.

W jaki sposób wirusy te przenoszą się na ludzi?

Większość nowych chorób dotykających ludzi to choroby odzwierzęce, co oznacza, że pochodzą one od dzikich zwierząt (głównie ssaków), a następnie przenoszą się na ludzi. Wśród ssaków, to nietoperze mają większą liczbę zoonotycznych wirusów. Mogą one powodować u nietoperzy co najwyżej objawy łagodne. Ludzie i zwierzęta wchodzące w interakcję z nietoperzami (lub ich moczem, kałem lub śliną) mogą złapać te odzwierzęce wirusy chorobotwórcze, a następnie rozprzestrzeniać je na inne zwierzęta lub ludzi.

Tak właśnie było w przypadku dwóch poprzednich wybuchów epidemii koronawirusa. W 2003 r. koronawirus SARS przedostał się z nietoperzy na ludzi, którzy sprzedawali żywność na targu. W 2012 r. koronawirus MERS przedostał się z nietoperzy na wielbłądy, a następnie z wielbłądów na ludzi. W wyniku obecnej epidemii COVID-19, Chiny wprowadziły stały zakaz sprzedaży dzikich zwierząt na targowiskach.

Dlaczego nietoperze nie chorują od wirusa?

Nietoperze są niesamowitymi zwierzętami, bo są jedynymi ssakami, które potrafią latać. Naukowcy doszli do wniosku, że ich genetyczne modyfikacje związane z lataniem, korzystnie wpłynęło na system odpornościowy nietoperzy. Ich układ odpornościowy zwalcza infekcje wirusowe, zapobiegając zachorowaniu nietoperzy z powodu wielu wirusów, które mają.

W jaki sposób organizmy osiągają “rozejm” z wirusem?

Wynik zainfekowania zwierzęcia wirusem zależy od dwóch ogólnych czynników: Pierwszym jest to, jak silny, czyli zjadliwy, jest szczep wirusa. Drugim jest skuteczność obrony immunologicznej zakażonego zwierzęcia. Początkowo wirus może być bardzo zabójczy dla zwierząt. Szybkie zabicie żywiciela nie jest jednak korzystne dla wirusa, ponieważ ogranicza jego zdolność do rozprzestrzeniania się na inne zwierzęta. W związku z tym z czasem wirus staje się mniej groźny. Z drugiej strony, zwierzęta wrażliwe na wirusa szybko umierają, podczas gdy zwierzęta z wrodzoną odpornością na wirusa przeżywają, przekazując tę odporność swojemu potomstwu. Taka kombinacja zdarzeń, w długim okresie czasu prowadzi do równowagi, w której układ odpornościowy zwierzęcia jest w stanie opanować zakażenie wirusem bez jego całkowitego wyeliminowania. U ludzi ten rodzaj równowagi można zaobserwować w przypadku infekcji opryszczką.

Źródła:

  1. https://www.dr-rath-foundation.org/2020/03/why-dont-viruses-make-their-original-hosts-sick
  2. https://medicalxpress.com/news/2020-03-dont-viruses-hosts-sick.html

Print Friendly, PDF & Email
Rozpowszechniaj zdrowie
Subscribe
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Informacje zwrotne Inline
Wyświetl wszystkie komentarze
0
Będę wdzięczny za opinie, proszę o komentarz.x